Οι εμπειρίες μου, είναι καρποί μιας πολυτάραχης ζωής, από τα πρώτα βήματά μου, μέχρι και σήμερα. Γεννήθηκα στο χωριό Θάνα Τριπόλεως το 1938 και έζησα από τα πρώτα βήματα της ζωής μου την τραγωδία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Μέσα σ’ αυτό το καμίνι της κόλασης, ζυμώθηκε ο φόβος, το αίμα, το δάκρυ, ο θάνατος, η προδοσία, η περηφάνεια και το ιδανικό της υπερθυσίας ενός Λαού για την Ελευθερία. Σε αυτοί τη Μήτρα του παράλογου, επωάστηκε το τέρας του εμφυλίου και του διχασμού. Η Ελλάδα των προδοτών, αλλά και η Ελλάδα των εκπλήξεων. Μια Ελλάδα, που μέχρι σήμερα δεν έμαθε ποιοί είναι οι Ήρωές της και ποιοί οι Προδότες. Μια Ελλάδα, που μέχρι σήμερα δεν βρήκε τον βηματισμό της, αλλά ούτε και την ψυχή της. Η αξιοπρέπεια της οικογένειάς μου, με την οποία αντιμετώπισε την φτώχεια, τους δωσίλογους, τους ΝΑΖΙ και τον εμφύλιο, διαμόρφωσε το πρώτο βιωματικό μου ΕΓΩ, τα πρώτα αντισώματα, που με την σειρά τους, σμίλεψαν και ατσάλωσαν τον χαρακτήρα μου και την προσωπικότητά μου. Οι πρώτες προσλαμβάνουσες, πέραν εκείνων της Γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου, είναι εκείνες της τιμιότητας του Πατέρα μου και της αντρειοσύνης της Μητέρας μου. Είναι η αρμονική συμβίωση, 14 ατόμων δύο οικογενειών, σε ένα χώρο 70τμ., πάνω από το στάβλο των ζώων. Είναι η συμβίωση 10 παιδιών, αδέλφια – ξαδέλφια, με σύμπνοια και αγάπη, αλλά και η προβληματική μου από τον ξενιτεμό των πέντε από αυτά. Όλες αυτές οι βιωματικές εμπειρίες μου, έπλεξαν το πρώτο υφαντό της προσωπικότητάς μου. Εκεί, σ’ αυτό το χώρο, των 70τμ., στις αλάνες της γειτονιάς, στο σχολείο του χωριού, και στη μικρή, αλλά σημαδεμένη από τον πόλεμο και τον εμφύλιο κοινωνία μας, την βιοπάλη από τα 12 χρόνια μου, σμίλεψαν τον χαρακτήρα μου, ενδυνάμωσαν την πίστη μου για ζωή και ατσάλωσαν το εφαλτήριό μου για δημιουργία. Όλη η μετέπειτα ζωή μου, καθορίστηκε από αυτά τα πρώτα βιώματα, από αυτές τις μνήμες, από τα ερεθίσματα που παράγουν οι πρώτες πληγές, αλλά και οι όρκοι μου, σε μένα και στους δικούς μου, να κάνω ότι μπορώ, για να μη ξαναζήσει η Πατρίδα μου, νέα δυστυχία, νέο διχασμό και ξεριζωμό των παιδιών της.
Δεν θεωρώ, ότι, στο σημείωμα αυτό, πρέπει να καταγραφεί η μετέπειτα πορεία μου, την οποία άλλωστε θα βρείτε, στο συνοπτικό βιογραφικό μου σημείωμα που δημοσιεύεται στα βιβλία μου. Ίσως αυτό, καταστεί δυνατόν να αναφερθεί στο βιβλίο, που θέλω να εκδώσω, εάν οι εξελίξεις το επιτρέψουν. Μέσα σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου, που εγώ έζησα από κοντά, κατανόησα το ιερατεία, αλλά και τους ντόπιους, όσο και τους ξένους αχυρανθρώπους τους, και συνειδητοποίησα: Ότι, Ο Λαός μας, ενώ κατήγαγε Νίκη μεγάλη κατά των ΝΑΖΙ, πλήρωσε τεράστιο τίμημα, στους λεγόμενους συμμάχους του. Ότι, απόδειξε για άλλη μία φορά, ότι, είναι απόγονος της φυλής του Λεωνίδα, του Αλέξανδρου και των μαγάλων διανοητών και γι’ αυτό, οι ‘σύμμαχοί’ μας μετάλλαξαν τη μεγάλη Νίκη κατά του Ναζισμού, σε ήττα κατά του Ελληνικού Έθνους. Γι’ αυτό, μας πρόσδεσαν στον τροχό της υποτέλειας και του αργού θανάτου. Γι’ αυτό, διακόσια χρόνια μετά την ναρκοθετημένη παλυγγενεσία, οι Βαυαροί και η εσπερία, αποφάσισαν να διαμελίσουν την Πατρίδα μας και να εξαχνώσουν το Ελληνικό Έθνος.