Α) ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Η Βουβή τελειότητα, θάταν τρέλλα. Μηδέν/
Εάν δεν είχε θέσει ο πλάστης/
Ένα μόνον και Μέγα σκοπό / Νάναι Σύμπας ο
Κόσμος του Σχεδίου καμβάς, / της κρυμμένης
Αλήθειας Ναός, το αλώνι του Γιού. /
Η μητέρα ενός Κόσμου καινούργιου, / του πλασμένου
με ζύμη παλιά. / Το Ηθικό Συνεχές. Μια
σκάλα θαυμάτων, / απ’ όλο πιο άπλετο και αείφθογγο φως.

Το τελευταίο βιβλίο του Θεόδωρου Δάλμαρη είναι το τέλος μιας Νέας Αρχής. Κλείνει μια γεμάτη δεκαετία, που ξεκίνησε τον ζοφερό Μάϊο του 2010, όταν ο ενδοτισμός του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης αλυσόδεσε την χώρα μας, την στιγμή που ήταν έτοιμη να κάνει ένα άλμα, και να ξεφύγει από την μέγγενη του διεθνούς Σιωνιστικού Καπιταλισμού. Έτσι η χώρα μας, που ήταν έτοιμη να αξιοποιήσει το τεράστιο ορυκτό ενεργειακό μας πλούτο, μιας και το 2010 έληγε και τυπικά, η περιβόητη ΣΥΜΒΑΣΗ ΚΟΥΠΕΡ (Αναγκαστικός Νόμος 2220/1940 επί Μεταξά) με μια απλή καταγγελία, η τότε κυβέρνηση διά του Πρωθυπουργού της Γ. Α. Παπανδρέου, προτίμησε να μας δεσμεύσει στο Διεθνές κεφάλαιο, μέσω του Δ.Ν.Τ.

Αυτόματα η χώρα μας βρέθηκε σε μία λυσσαλέα διαμάχη γιγάντων αφ’ ενός του Αμερικάνικου ενεργειακού Ιμπεριαλισμού που παρά τις εσωτερικές του αντιθέσεις (Σύγκρουση EXXON-MOBIL Rockerfeller από την μία και SEBRON από την άλλη, δηλαδή οι Τεξανικές εταιρείες πετρελαίου), που με κύρια δύναμη το ΟΠΛΟ, επιθυμεί να επιβληθεί σε όλες τις ενεργειακές πηγές, αφ’ ετέρου δε, ο Διεθνής Σιωνιστικός καπιταλισμός, που με όπλο του, το χρήμα, έχει τον ίδιο σκοπό.
Αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης είναι όλοι οι Έλληνες πολίτες, η υποδομή των ίδιων και της χώρας, να περιστρέφονται και να καταστρέφονται στην δίνη του ανεμοστρόβιλου, που δημιουργεί η σύγκρουση των γιγάντων.

Ο Θ. Δάλμαρης σ’ εκείνη την χρονική περίοδο βρέθηκε σ’ αυτό που λέμε τρίτο πεδίο της ζωής του. Είχε διάγει την νεανική του περίοδο, είχε ολοκληρώσει την επαγγελματική του σταδιοδρομία, τόσο ως εκπαιδευτικός και άκρως επιτυχημένος οικογενειάρχης, όσο και ως επιχειρηματίας και απολάμβανε τους κόπους μιας ζωής, ως συνταξιούχος.

Και ενώ άλλοι παραδίδονται σ’ αυτόν τον ρυθμό της καθημερινότητας, η ατομική του συνείδηση, βαθιά εμποτισμένη με αρχές και αξίες και ένα έντονο ενδιαφέρον για την κοινωνία και τον συνάνθρωπο, τον οδήγησε να κάνει μία νέα αρχή.
Μια αρχή πνευματική, αγωνιζόμενος στο στίβο των ιδεών αποκαλύπτοντας και αποκωδικοποιώντας πλευρές του Ελληνικού πολιτισμού, έντονα συνυφασμένες με τον Αγώνα του παρόντος, λειτουργώντας σαν ένα συνειδητό μέλος αυτού, που αποκαλώ ΚΙΝΗΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΝΕΟΦΩΤΙΣΜΟΥ. Ένα πνευματικό κίνημα που στη σύγχρονη παρεκτροπή, στόχο έχει, να δώσει στην Ανθρωπότητα και στην πνευματική πρωτοπορία αυτής, ιδέες – όπλα, που ανακαλύπτονται μέσα από τις γραμματικές ανασκαφές της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας και Μυθολογίας, πρακτικές ιδέες, που θα ξεπερνούν την Λογική, ΟΠΛΟ-ΧΡΗΜΑ και θα επαναφέρουν την ΓΝΩΣΗ-ΣΟΦΙΑ, καθοδηγητική δύναμη στην ανθρώπινη κοινωνία.
Οι νέες ιδέες που εισήγαγε ο Θ. Δάλμαρης με το έργο του είναι:
1) Η μετατροπή του Αχίλλειου τραύματος σε Αχίλλειου Άλμα.
2) Ο Αγώνας για την πραγματική υπαρξιακή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, που περνά μέσα από την επίγνωση όλου του πλαισίου σκλαβιάς, που υφαίνει ο αόρατος εχθρός (φυσική, εθνική, οικονομική, παρακμιακή, κλπ.), ώστε η ελευθερία διευρύνοντας το πλαίσιο της έννοιάς της, να παράγει τα αντισώματα για να τραυματίσει θανάσιμα το θηρίο-τέρας, που δημιουργεί την Οργουελική Κοινωνία μαζανθρώπων – υπανθρώπων.
3) Η Γυναίκα, ως κινητήριος δύναμη της Ανθρωπότητας, που πρέπει να ενεργοποιηθεί στα απώτατα όριά της, να μετεξελίζει διαρκώς, την διχαστική της ιδιότητα ως ερωτικό αντικείμενο του πόθου, σε δύναμη πραότητας και αγάπης, ώστε να επέρχεται η Ηρακλειτική παλίντροπος αρμονία των Αντιθέτων επί του Φυσικού περιβάλλοντος, και
4) Τέλος, η ηθική επιταγή που διέπει μια ανθρώπινη κοινωνία, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη καλλιέργεια της συνείδησης του Ατόμου στον Αιώνα των Αιώνων τον Άπαντα, ένα ΔΙΑΡΚΕΣ ΗΘΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ, που δεν πρέπει να κομματιάζεται.

Β) ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΗΘΙΚΟΥ ΣΥΝΕΧΟΥΣ
Απόπειρα σύλληψης της ολότητας της Γνώσης, είναι το τελευταίο βιβλίο του Θ. Δάλμαρη που τον οδήγησε στην κατανόηση του Συμπαντικού Κόσμου. Είναι ένα εγχείρημα τεράστιων διαστάσεων, ανάλογο των εκάστοτε πρωτοπόρων εξερευνητών και ακόμη δυσκολότερο.
Συνεχώς ο Άνθρωπος προσπαθεί να διευρύνει τις δυνατότητές του για να ερμηνεύσει ή να κατανοήσει πλευρές της γύρω του φύσης. Έτσι λοιπόν, η Ανάγκη-περιέργεια (που κατά την μυθολογία μας είναι και θεά με κοσμική δύναμη), για να γνωρίσει το τέλος της θάλασσας, οδήγησε τον Χρ. Κολόμβο στην ανακάλυψη της Αμερικάνικης Ηπείρου. Χρειάστηκε όμως γι’ αυτό, κατάλληλο όργανο. Έτσι, κατασκεύασαν τα μεγάλα πλοία ανοιχτής θαλάσσης. Οι αδελφοί Ραϊτ, που ήθελαν να πετάξουν στον αέρα, ανακάλυψαν και κατασκεύασαν το αεροπλάνο, ως πτητική μηχανή, αντιγράφοντας τα πουλιά.
Αναλογικά και ο Θ. Δάλμαρης, είχε ανάγκη από ένα όργανο για να κατακτήσει τον γύρω του κόσμον. Η ανάγκη αυτή, τον οδήγησε σε μια ευφυή σύλληψη.
Αν χρησιμοποιήσω σκέφτηκε το ΗΘΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ, από το βάθος της Ανθρώπινης προϊστορίας, έως τις μέρες μας, θα αντιληφθώ μεγαλύτερο κομμάτι πρέπουσας συμπεριφοράς και θα έχω το εργαλείο κατανόησης.
Ενώ λοιπόν ο Αριστοτέλης δημιούργησε την τυπική λογική ως όργανο για την ιδέα αίτιον-αιτιατόν, ο Ηράκλειτος την διαλεκτική λογική, με επιλογή σύνθεσης των επί μέρους τυπικών λογικών που τον οδήγησαν σε ένα ευρύτερο πεδίο κατανοήσεων, οι επίγονοι αυτών, των αρχαίων διανοητών, οι σύγχρονοι κοινωνικοοικονομιστές του διαφωτισμού μίλησαν για κοσμοθεωρίες , που ερμηνεύουν καθέτως και διαχρονικώς το πρέπον μιας τοπικής κοινωνίας, που θα είναι ομοούσια με μια μελλοντική συμπαντική κοινωνία.
Στον αντίποδα αυτών, ο Θ. Δάλμαρης, συνέλαβε ως όργανο το Ηθικό Συνεχές και έδωσε τον ορισμό του:
Ηθικό Συνεχές τόνισε, είναι μία έννοια πέραν εκείνης του Χωροχρονικού Συνεχούς. Μια έννοια με ανώτατες ηθικές διαστάσεις, σαν αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης του ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ και του ΓΝΩΘΙ τον ΕΣΩ ΚΟΣΜΟΝ. Είναι μια έννοια που πηγάζει από ένα Σύμπαν που προήλθε από την άρδευση του άτεγκτου αστρικού Σύμπαντος, με ποταμούς αισθημάτων Αγάπης, Έρωτα, Αλληλεγγύης και Ελευθερίας, από τον μυημένον Άνθρωπο.

Ποιοι είναι όμως οι Ήρωες του ποιητή που πάνω τους θέλει να δοκιμάσει το όργανό του (θεωρία) για να ανιχνεύσει την ΓΝΩΣΗ-ΣΟΦΙΑ; Οι Ήρωες του ποιητή είναι:

α)Το ΣΥΜΠΑΝ, (β) οι Θεοί και (γ) ο Άνθρωπος. Και ποιο είναι το βοηθητικό εργαλείο του ποιητή;
Απάντηση: Η γλώσσα, και δη η Ελληνική γλώσσα, γιατί μέσω αυτής αποτυπώθηκαν επί χιλιετηρίδες οι γνώσεις των προηγούμενων γενεών, σαν η αντιστοίχιση των νόμων της φύσης και του Σύμπαντος στο νου του Ελλάνιου Ανθρώπου.
Άρα, καταλήγει στο συμπέρασμα των πρώτων Ανθρώπων, ότι πρέπει να γνωρίζω την έννοια των λέξεων με βάση τις οποίες αποτυπώθηκαν οι θεωρίες του πρέποντος ως Ανθρώπινες συμπεριφορές, να κρίνω και να ερμηνεύσω αυτές τις θεωρίες για να βγάλω σωστά συμπεράσματα.
Παράλληλα πρέπει ταυτόχρονα να αναλύσω τους ‘Ήρωές μου για να δω τη σωστή τους θέση και η προσέγγισή μου να δίνει νόημα, ώστε να ξεχωρίζει το ειδικό από το γενικό.
Αυτή εν’ ολίγοις είναι η βασική ΑΝΘΟ-ΙΔΕΑ του ποιητή και γι’ αυτό τον ευχαριστούμε. Όμως αυτή η υπέροχη ΑΝΘΟ-ΙΔΕΑ και οι άλλες τρείς (3) βασικές που αναπτύξαμε στην Εισαγωγή της κριτικής μας, κινδυνεύουν, ανά πάσα στιγμή, να πνιγούν στα άγρια χόρτα και στις τσουκνίδες.
Έτσι, ο λεκτικός βερμπαλισμός, ο επαναλαμβανόμενος πλεονασμός των αφηρημένων εννοιών χωρίς εξειδίκευση, η τυχαία διασπορά, ο ιδεαλιστικός εκτροχιασμός κλπ., είναι παγίδες, που δεν αφήνουν τις ΑΝΘΟ-ΙΔΕΕΣ να ξεχωρίσουν ως αυτοτελείς Οντότητες και να προσδώσουν στον αναγνώστη ως ποιήματα ιδέες, το δικό τους αυτοφυές άρωμά τους.
Η ανάγκη να ειπωθούν όλα, είναι θεμιτή μεν, όμως αντιλαμβανόμενοι οι ευρισκόμενοι στον περίγυρο του ποιητή, το πεπερασμένο της ηλικίας του απαιτείται μία ταξινόμηση των ιδεών και εργασία, που πρέπει να κάνουμε όλοι, τόσο οι συνοδοιπόροι του ποιητές, όσο και ο ίδιος. Γι’ αυτό, εισαγωγικά μίλησα για το τέλος μιας Νέας Αρχής, γιατί αφού αποτυπώθηκαν οι νέες ιδέες, αυτές μένει να εξειδικευτούν, ώστε να παράγουν το δικό τους άρωμα.

Βοηθώντας σ’ αυτή την προσπάθεια, νιώθω την ανάγκη να προσδιορίσω τους Ήρωες του ποιητή, ώστε οι ιδιότητες των Ηρώων να αποκτούν χωροχρονικά χαρακτηριστικά.

ΣΥΜΠΑΝ λοιπόν είναι, ο Άπειρος κόσμος, οι πλανήτες και τα αστέρια-Ήλιοι, η Γαία και ο Ουρανός, η Αρούρα-καλλιεργήσιμη και ακαλλιέργητη Γη, η Δήμητρα και το Πεδίον του Άρεως, τα χωριά και οι πόλεις, η Πατρίδα και τα Έθνη, τα Κράτη και οι χώρες, η Ελλάδα και η Οικουμένη.
Θεοί είναι: Ο ΔΙΑΣ και η ΗΡΑ, ο Απόλλων και η Άρτεμις, ο Ποσειδώνας και η Αθηνά και υποκατηγορίες εξειδικευμένων Θεών, ο Ίακχος/Γιαχβέ, ο Χριστός και ο Αλλάχ.
Τέλος, Άνθρωποι είναι ο Γιος και η κόρη του Θεού, ο Άνδρας και η Γυναίκα, ο Άτλαντας και ο Προμηθέας, ο Σίσυφος και η Μερόπη, η Ορσηίδα, ο Έλλην και ο Ανθέλλην.
Με βάση αυτή την εξειδίκευση, είμαστε υποχρεωμένοι να διεισδύσουμε στο ποιητικό έργο του ποιητή Θ. Δάλμαρη, γιατί είναι διαφορετική η έννοια που αναδύεται κάθε φορά, ανάλογα με την λέξη που χρησιμοποιεί ο ποιητής.
Άρα, όταν μιλάμε για Ηθική, μιλάμε αφ’ ενός μεν για την οντολογική επιστήμη, που εξετάζει τις σχέσεις των Ανθρώπων βάσει ηθικών αρχών και κανόνων που έχει δομηθεί σε ιστορικό χρόνο σε μία συγκεκριμένη Ανθρώπινη κοινωνία, αφ’ ετέρου δε, κρίνουμε τις κοινωνίες ανάλογα των ηθικών αρχών τους.
Ηθικόν Συνεχές λοιπόν κατά τον ποιητή Θ. Δάλμαρη, είναι να προσδιορίζουμε κάθε φορά σε ποιο χώρο και σε ποιο χρόνο αποτυπώνονται οι ηθικοί κανόνες-πρότυπα και οι ανθρώπινες συμπεριφορές.
«Παντρεμένος ο Χώρος και ο Χρόνος / είναι άλλοι κόσμοι, μεγάλοι, τρανοί. / Θεοί νόμοι και θάλασσες κβάντων, ‘ Φωτοβόλοι, αυλοί κι’ αστρισμοί».
Και συνεχίζει ο ποιητής. «Άπειρα όντα που κινούνται σ’ ελλείψεις / στις τροχιές που ορίζει ο Νόμος / χορευτές στον ρυθμό της Ορχήστρας του Πλάστη / όλα σε ένα. Ενωμένα. Ο Κόσμος. / Ένα ον που χορεύει και διαβαίνει τον δικό του το Χρόνο / στις τροχιές πούναι ίδιες αιώνια. / ότι τίκτει η Ρέα, το τρώει ο Κρόνος».
Τέλος ο ποιητής στο Δοκιμιακό του Λόγο καταλήγει. Αν οι έννοιες του Χώρου και του Χρόνου γίνονται κατανοητές στον Ευκλείδιο χώρο της Γης, με την τοποθέτηση νοερών γεωμετρικών στοιχείων των τριών διαστάσεων, για να κατανοήσουμε το Σύμπαν χρειαζόμαστε την κβαντική θεωρία, όπου η ζωή είναι το αποτέλεσμα της μεταβολής της πυκνότητας της ύλης προς τον Χρόνο. Η καμπυλότης δηλαδή, του Χώρου προς τον Χρόνο.
Γιατί εδώ κρύβεται η Αιωνιότητα της ζωής. Το θαύμα.
Και από τα ατελείωτα δώματα της ψυχής, από το ΣΥΜΠΑΝ, και τους άπειρους κόσμους, ο Θ.Δ. περνά στον πλανήτη Γη, «και η Γη η πανέμορφη νύμφη, / προναός του Ιερού / Η Μητέρα του Γιού του Ανθρώπου / η ψυχή του Μεγάλου Σκοπού./»
Όμως η Γη δεν είναι ένας απλός τόπος. Είναι ο τόπος που γεννά μνήμες, γιατί υπάρχει η αδιάκοπη ροή της συνέχειας των γενιών. Είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ, (Τω Πατρ – ίδα). Γιατί υπάρχει ζωντανή η μνήμη των προγόνων μας. Και από όλες τις Πατρίδες, υπάρχει πάντα η ξεχωριστή Πατρίδα του Ανθρώπινου Γένους. Η Ελλάδα. Γιατί;

Γιατί είναι αυτή, ο φωτοδότης πολιτισμού που καθοδηγεί την Οικουμενική Ανθρωπότητα. Και εκατομμύρια πολίτες της Γης σ’ αυτή την κοιτίδα έρχονται για να πάρουν το λαμπρό «φως του Παρθενώνα»,

«και γέννησε η λατρευτή, η χώρα της Παλλάδος / Ήρωες, Σοφούς και ποιητές, Αθώους Σταυρωμένους, / που δρόσισαν τον Γολγοθά, τον άνυδρο του βράχο, /
Με αίμα, ιδρώτα κι’ Άγιο φως, με Ήλιους φορτωμένους»

Να λοιπόν που υπάρχει κατά τον ποιητή Θ.Δ. η ταύτιση Χώρου και Χρόνου, σ’ ένα σημείο φωτοδότη-φάρο, που περικλείει μέσα του, το ΗΘΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ στο διάβα των Αιώνων.
Ένα σημείο – Ιερό που υποκλίνονται οι Γενιές των Ανθρώπων, οι παρελθούσες, οι παρούσες και οι μέλλουσες. Ένα σημείο συνείδησης, ένα σημείο ερμηνείας και τέλος-τέλος, ένα εργαλείο-όργανο μέτρησης του ευ-Ζην.

Γ) ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ
Αν το Σύμπαν, η Γη, η πόλη, είναι ο χώρος, το πλατώ, όπου παίζεται η ταινία της ζωής, ο Άνθρωπος είναι ο πρωταγωνιστής – Ηθοποιός, το υποκείμενο που παράγει έργο, το έργο της ατομικής ζωής του.
Στα δισεκατομμύρια ανθρώπων που κατακλύζουν το πέρασμα της ζωής στο διάβα των χρόνων, πετάγονται ξαφνικά που και που, άνθρωποι οραματιστές – πρότυπα, που αντιλαμβάνονται τις αντικειμενικές συνθήκες που διαμορφώνονται από την συνολική ανθρώπινη δράση και προχωρούν ένα βήμα πάρα πέρα κάθε φορά.
Αυτός είναι ο δεύτερος Ήρωας που ανιχνεύει με το έργο του ο Θ.Δάλμαρης.
Αφού προσέγγισε τον χώρο, εξετάζει διεξοδικά τον δεύτερο Ήρωά του, τον Άνθρωπο, που ζει στον χώρο.
Διερωτάται λοιπόν; Κουβαλά ο Άνθρωπος ηθικό φορτίο, που τον καθοδηγεί, ώστε να κάνει την σωστή επιλογή;
Οδηγός στην σκέψη του είναι φυσικά ο Μυθολογικός Ηρακλής, που όταν ξεκίνησε να διατρέχει το δρόμο της ζωής, φτάνει σε ένα σταυροδρόμι.
Να διαλέξω είπε το Δρόμο της Αρετής ή το Δρόμο της Κακίας; Η έννοια της Ηθικής, ενυπάρχει σε κάθε ον, από την Ημέρα της γέννησής του. Περνά μέσα από την Οικογένεια. (Όλος ο χώρος του σπιτιού δεν είναι δικός σου;), από το Σχολείο, από την τρέχουσα κατάσταση και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, της ατομικής και ευρύτερα της Ανθρώπινης Κοινωνίας, που διαμορφώνει συμπεριφορές – πρότυπα.
Άρα το Ον οδηγούμενο κατ’ αρχήν από τον μιμητισμό, ακολουθεί μια υπάρχουσα συμπεριφορά.
Το ερώτημα κάθε φορά είναι ένα: Πότε θα παραβιάσω το Ηθικά πρέπον; Με ποιά μορφή και πόσες φορές, θα συνεχίζω να το παραβιάζω κατά την διάρκεια του βίου μου;
Και το δεύτερο ερώτημα είναι: Τι είναι Ηθικά σωστό;

Αυτά τα ερωτήματα προσεγγίζει με το έργο του ο δημιουργός και βλέπει ότι η υπάρχουσα κατάσταση αρμενίζει στραβά.

Άρα επισημαίνει, η κατάσταση αυτή δεν είναι Ηθικώς πρέπουσα. Είναι καθήκον μας να την παραβιάσουμε, αλλά για να την παραβιάσουμε χρειάζεται Αγώνας και σχέδιο.
Ποιος θα μας υποδείξει, ποιο σχέδιο είναι ηθικά σωστό;
Είναι για να υπερβάλλω σκέφτεται και να αποδώσω αυτό το ιδεατά σωστό. Το ΘΕΙΟ ΣΧΕΔΙΟ.
Ποιο είναι όμως αυτό; Μόνο αν ψάξουμε τις Δεξαμενές Γνώσης που γέμισαν με γάργαρο και καθαρό νερό, μπορούμε να ανακαλύψουμε αυτό το ΘΕΙΟ ΣΧΕΔΙΟ. Τις πληροφορίες αυτές μόνον, η Ελληνική μυθολογία και η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, κατά κόρον, μπορούν να μας δώσουν, όπως έχουν ήδη, αποφανθεί μεγάλοι διανοητές, γιατί οι πηγές αυτές, είναι διαυγείς και διαχρονικές.
«Να γίνουν οι Γιοι Αλέξανδροι, Χριστοί κα Λεωνίδες, / Οι Προμηθείς, οι Σίσυφοι, Ικτίνοι και Φειδίες, / Να γίνουν οι Κόρες, Δήμητρες, Μητέρες Ορσηϊδες. / Να βρουν τους μίτους
π’ οδηγούν στις Θεοκοινωνίες. / Να γίνουν οι Γιοι φωτοπομποί. Να σπάσουν, τα δεσμά τους, / να βρουν καινούργιους αριθμούς, Άλγεβρες, Γεωμετρίες, / για να μετράνε τις Τροχιές των Άστρων και τους Νόμους / τ’ ασύμμετρα και βέβηλα, μέσα στις συμμετρίες.»

Όμως είναι διατεθειμένοι οι νέοι και οι νέες, να επιλέξουν αυτό τον δρόμο;

Έχουν την Ελευθερία Βούλησης λέει ο Αριστοτέλης, και τους προτρέπει ο ποιητής να το κάνουν.
Όμως οι Γιοι και οι Κόρες βλέπουν το μαρτύριο του Προμηθέα, βλέπουν το διαρκές μαρτύριο του Ηρακλή υπό την εξουσία του Ευρυσθέα, δηλαδή των κόσμο-εξουσιαστών να κάνει άθλους, τον Σίσυφο να κουβαλά τον Βράχο στη κορυφή του βουνού κι’ αυτός συνεχώς να πέφτει στα πλαίσια μιας ματαιότητας.
Βλέπουν τον Λεωνίδα νεκρό πάνω στην Ασπίδα του και παρ’ όλο που ο ποιητής τους δείχνει το δρόμο που χαράζει το Δίπολο Μερόπης – Σισύφου, για μια πραγματική ευτυχία σε μια ανθρώπινη κοινωνία που νίκησε τους ψευδοπροφήτες, το δίπολο Οδυσσέα – Πηνελόπης, που κατανίκησε τις δυσκολίες της φύσης και ενώθηκε ξανά, το νεανικό κοινό τρομάζει.
Τρομάζει στον Αγώνα της ζωής, τρομάζει από το βαρύ φορτίο της Γνώσης που οδηγεί στην Σοφία. Τρομάζει από την αναγκαιότητα για το χρέος της Μάχης.
Μοιραίο λοιπόν να καταλήξει στην Ελπίδα. Στην επίκληση δηλαδή, κάποιου θεού για έλεος. Γι’ αυτό η Ελπίδα είναι όχι μόνο φρούδα, αλλά και φενάκη που οδηγεί στην σκλαβοποίηση.
Είναι το αποκούμπι των Επιμηθέων, που αρνήθηκαν να γίνουν Προμηθείς.
Είναι η φενάκη του ΣΥΡΙΖΑ, το σκύψιμο του κεφαλιού, το τέλος των ψευδαισθήσεων. Γιατί κάποιοι πίστεψαν τα λόγια των ψευτοθεών, πως χωρίς ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ, θα βρουν την Λύση.
Γι’ αυτό είναι ΑΝΑΓΚΑΙΟ, τονίζω φιλικά, και ιδεολογικά στον φίλο ποιητή Θ.Δάλμαρη, να μην κάνουμε επίκληση στον ΔΙΑ και στην ΕΛΠΙΔΑ, αλλά να παλέψουμε να βρούμε την κρυμμένη Γνώση που χωρίς άσκοπες θυσίες θα μας φέρει στο δρόμο της Λυτρωτικής Σοφίας.
Γιατί η Ελπίδα είναι η παρηγοριά των ηττημένων, των μη αγωνιζόμενων.
Άλλωστε ο ποιητής στο παρόν έργο του, αλλά και στο προηγούμενο έργο του, έχει εις βάθος και έκταση εντοπίσει την κρυμμένη Αλήθεια διατρανώνοντας την πίστη του ότι:
Η ΕΛΠΙΔΑ δεν είναι δώρο που προσφέρεται από κάποια υπέρτερη δύναμη σαν δώρο έναντι ικεσίας και υποταγής, αλλά σαν καρπός κοπιώδους αγώνα υπέρ του κοινού καλού.

Δ) ΔΙΑΣ-ΔΙΟΝΥΣΟΣ (ΙΑΚΧΟΣ/ΓΙΑΧΒΕ)-ΚΡΟΝΟΣ
Ο τρίτος Ήρωας που εισάγει ο ποιητής στο έργο του, είναι οι ΘΕΟΙ. Η σύγκρουση των Θεών συντελείται στο περιβάλλον που ζει ο Άνθρωπος. Θέτει ερωτήματα αλλά, ταυτόχρονα καταλήγει σε συμπεράσματα σχετικά με τον Ήρωά του, τον Προμηθέα.
Ας αφουγκραστούμε το στοχασμό του, μέσα από τον ποιητικό λόγο και το ποίημά του, ΗΤΑΝ Ο ΚΡΟΝΙΟΣ ΘΕΟΣ. ΔΙΑΣ ΜΕΤΑΛΑΓΜΕΝΟΣ.
Από τον τίτλο βλέπουμε, ότι, το συμπέρασμα, θα μπορούσε να ήταν και ερωτηματικό, αν είχε το σημείο στίξης, με ερώτημα και όχι με τελεία. Ας τον ακούσουμε όμως.

Προσμένει Αιώνες ο Προμηθεύς τον άτρωτον Πυρφόρον,
με φλογισμένη την καρδιά και πυρπολούσα Γνώση,
να κάψει τ’ Άγρια πάθη του στου Λόγου το καμίνι,
διχόνοια, φθόνο κι’ άγνοια στο πυρ να παραδώσει.

Προσμένει κι’ ο Λυόμενος, ο τρίτος Προμηθέας,
ο κομιστής κι’ ο ζυγιστής, της κοσμικής της τάξης,
ναρθεί αδέκαστος κριτής, της Θείας Συμφωνίας,
του γήπεδου ο φροντιστής και του σκοπού της ΠΑΛΗΣ.

Πήρε απ’ τον Δία προσταγή, ο Ηρακλής να σπάσει,
του Προμηθέα τα δεσμά, του Αιώνιου Δεσμώτη.
Μα ήταν Κρόνιος Θεός, Δράκος μεταλλαγμένος,
ο Αποστάτης, Νεφελίμ. Του Όφη η Αδελφότης.

Αυτοί τον Δεσμώτη Σταύρωσαν, αυτοί τον λευτερώσαν.
Αυτοί και τον φυλάκισαν, στην φυλακή της Λήθης,
στα σκοτεινά τα τάρταρα, έπνιξαν την φωνή του,
την φήμη της θυσίας τους, μέσα στην καταισχύνη.

Δεν καίει πια στον Καύκασο, της γνώσης το Λυχνάρι,
τ’ άρπαξαν αγέρες παγεροί και η παμφάγα Λήθη
κι’ έμεινε ο Σπάρτακος γυμνός, αόμματος Κιχώτης,
να δίνει μάχες άνισες, με φαντασμάτων στίφη.

Και ολοκληρώνεται το ποίημα νοηματικά λίγο παρακάτω.

Ήταν νίκη του ΓΙΑΧΒΕ, η μετάλλαξη σε ΔΙΑ.
Βαριά δεσμά το ΕΛΕΟΣ, που δείχνει η εξουσία.
Διχόνοια, φθόνος κι’ Άγνοια, μοχλοί φόβου και Βίας.
Μ’ αυτά τα όπλα πολεμούν, της Γης τα Ιερατεία.

Κάναν τον Δία Τιμωρό και Μέγα Συνωμότη,
τους Νόμους του παράλλαξαν, με μύρια προσωπεία.

Γι’ αυτήν την παραλλαγή, καλούμαστε να μιλήσουμε σήμερα. Και ως κριτικός του έργου, πρέπει να διεισδύσω, σ’ αυτές τις δύσκολες εικόνες, να τις προσεγγίσω και να τις παρουσιάσω στους αναγνώστες. Όπλο μου σ’ αυτή την προσπάθεια, είναι το προσωπικό μου εργαλείο, που έχω καθιερώσει εδώ και 15 χρόνια.
Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟΥ ΑΙΤΙΟΥ-ΑΙΤΙΑΤΟΥ. Μια Μέθοδος που έχει ως αντικείμενο εξέτασης τα γράμματα της γλώσσας, τις λέξεις και το περιεχόμενο των μυθολογικών ιστοριών. Όλα αυτά, συνδεόμενα αποκωδικοποιούν, όλη την παλιά Γνώση.

Ξεκινάμε λοιπόν, διατυπώνοντας το πρώτο ερώτημα: Τι σημαίνει η Λέξη ΘΕΟΣ;

Αφού πρωταγωνιστής στην ιστορία είναι οι Θεοί, πρέπει οπωσδήποτε να ερμηνεύσουμε την λέξη. Σύμφωνα με την υπάρχουσα γνώση στην ουσία δεν υπάρχει ερμηνεία της λέξης ‘ΘΕΟΣ΄. Υπάρχουν κυρίως απόψεις που περιγράφουν τις ιδιότητες του Θεού, ερμηνεία όμως της λέξης δεν υπάρχει.
Κατά την άποψή μου, η λέξη ‘ΘΕΟΣ’, προέρχεται από το ρήμα ΘΕΑΟΜΑΙ – ΘΕΩΜΑΙ, που σημαίνει, ‘αυτός που φαίνεται’.
Από το ρήμα παράγεται το ουσιαστικό ΘΕΑΟΣ και από την συναίρεση (την συγχώνευση δηλαδή δύο αλλεπάλληλων φωνήεντων), εδώ, του Α + Ο, όταν υπάρχουν τρία φωνήεντα μαζί, για να μην προκαλείται χασμωδία, μας μένει η λέξη ΘΕΟΣ.
Ορισμένοι θεωρούν ότι η Λέξη ΘΕΟΣ, προέρχεται από το ρήμα Θέω = τρέχω = ρέω, όμως εάν η λέξη προήρχετο από το ρήμα ‘Θέω’, θα τονιζόταν στο ‘ε’ και θα προφερότανε ‘ΘΕΟΣ’. Σύμφωνα όμως με τους γενικούς κανόνες τονισμού, η εκ συναιρέσεως προερχόμενη συλλαβή, δέχεται τόνο, μόνον εφ’ όσον πριν της συναιρέσεως, ετονίζετο η μία, εκ των συναιρούμενων συλλαβών, ειδάλλως, παραμένει άτονος. Όμως εδώ η λέξη ‘Θεάος’ ετονίζετο στο ‘α’, το οποίου συναιρείται με το ‘ο’, άρα καλώς ο τόνος μεταφέρεται στο συναιρούμενο φωνήεν ‘ο’ του ‘αο’ και παίρνει τον τόνο με αποτέλεσμα η λέξη να προφέρεται ‘Θεός’.

Από την ανάλυση των γραμμάτων, αποκωδικοποιήσαμε την λέξη και μένει να δούμε, αν συνάδει με το περιεχόμενο. Οι αρχαιότατοι προϊστορικοί Έλληνες, κωδικοποίησαν όλη την γνώση τους (Αστρική, Συμπαντική, Φυτική, κλιματική επί της Γης, κλπ.), στη λέξη – Λατρεία ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ.

Μας μίλησαν λοιπόν για τους 12 Θεούς. Των ΔΙΑ και την ΗΡΑ, τον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ και την ΑΘΗΝΑ, τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ και την ΑΡΤΕΜΗ, τον ΑΡΗ και την ΔΗΜΗΤΡΑ, τον ΗΦΑΙΣΤΟ και την ΑΦΡΟΔΙΤΗ, τον ΕΡΜΗ και την ΕΣΤΙΑ.
Αυτοί είναι οι 12 θεατοί Θεοί (ΣΤΟΙΧΕΙΑ της ΦΥΣΗΣ) και καθορίζουν την ύπαρξη του Ανθρώπου στην Γη και επί πλέον, στο ΣΥΜΠΑΝ.
Χρειάζεται εμείς να τους ερμηνεύσουμε. Σύμφωνα με την υπάρχουσα Γνώση, γνωρίζουμε ότι ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ είναι η θάλασσα (δηλ. ο Θεός της θαλάσσης), κυρίαρχο στοιχείο της Φύσης που μας περιβάλλει και είναι ΟΡΑΤΟΣ – ΘΕΑΤΟΣ, δηλαδή τον βλέπουμε. Αντίστοιχα σήμερα γνωρίζουμε ότι ο ΑΡΗΣ είναι ο Θεός του πολέμου, στην ουσία όμως είναι το ακαλλιέργητο χωράφι – Γη – άρα, που πρέπει να γίνει αρούρα (καλλιεργημένη δηλαδή), ώστε να παράγει καρπό – ΔΗΜΗΤΡΑ δηλαδή, που τα δημητριακά είναι η βασική τροφή του Ανθρώπου για την επιβίωσή του.
Άρα ο Άνθρωπος – Γεωργός γίνεται στην πραγματικότητα, ο Θεός του Πολέμου-Καλλιεργητής που πολεμά την Γη, για να την κάνει να καρπίσει, γι’ αυτό λέγεται και Θεός του πολέμου. Άρα τα εκατομμύρια στρέμματα ΧΩΡΑΦΙΑ και οι οι Άνθρωποι ΓΕΩΡΓΟΙ, είναι θεατοί και έτσι συμμετέχουν ως ΑΡΗΣ – ΔΗΜΗΤΡΑ στο ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ.
Αντίστοιχα η ΕΣΤΙΑ είναι η Θεά της κατοικίας και οι χιλιάδες κτισμένες πόλεις με τα εκατομμύρια σπίτια τους, είναι θεατές σε όλους μας και αυτή η πραγματικότητα αποτυπώνεται στην Θεϊκή λατρεία. Παρατηρούμε λοιπόν, οι αρχαιότατο προϊστορικοί Έλληνες και όχι του 1000 πΧ, αποτύπωσαν όλη την γνώση που είχαν για την φύση, στο ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ και έντυσαν αυτόν με δεκάδες – μύθους ιστορίες που ερμηνεύουν τα πραγματικά γεγονότα. Όμως, απ’ αυτή την ανάλυση προκύπτουν τα εξής ιστορικά ερωτήματα – συμπεράσματα.
(1) Αν και έχουν περάσει 3.000 χρόνια, ο σημερινός Ανθρώπινος πολιτισμός, έχει καταφέρει να ερμηνεύσει όλη αυτή την προϊστορική – Μυθολογική Γνώση;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΟΧΙ.
(2) Αν τόσο καιρό εμείς, δεν έχουμε καταφέρει να προχωρήσουμε σ’ αυτή την ερμηνεία, πόσες χιλιετηρίδες χρειάστηκαν για να φτάσει ο Άνθρωπος στην αποτύπωση τους;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αρκετές απροσδιόριστες χιλιετηρίδες.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Άρα έχουμε αρκετά μνημεία και δεν χρειάζονται αποκλειστικά οι αρχαιολογικές ανασκαφές γιατί αυτές μας δίνουν πεπερασμένο χρόνο γνώσης (10-15.000), ενώ η γραπτή πραγματικότητα, μας πάει σε ένα βάθος προηγούμενης ζωής, πάνω από 50,000 χρόνια.
(3) Που αποτυπώθηκαν αυτές οι Γνώσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μα φυσικά στην Αρχαιότατη Ελληνική Γλώσσα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Άρα πόσες χιλιετηρίδες πριν, έχει διαμορφωθεί αυτή η γλώσσα;
Μα φυσικά πάρα πολλές χιλιετηρίδες πίσω. Καταρρέει λοιπόν, όλο το κατασκευασμένο παραμύθι για κλοπή της Ελληνικής Γλώσσας από τους Φοίνικες. Πως είναι δυνατόν μια ατελής γραφή, όπως η Φοινική γλώσσα, χωρίς φωνήεντα, να είναι ιστορικά προγενέστερη από μια τέλεια εξελισσόμενη γλώσσα, όπως η Ελληνική;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν είναι δυνατόν.
Να λοιπόν γιατί ο Δημιουργός ποιητής, επικαλείται, ότι η βάση του οργάνου του ΗΘΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ, είναι η ερμηνεία των Μύθων, μέσω της Ελληνικής Γλώσσας.
Ποιο είναι όμως το βασικό ερώτημα που θέτει ο ποιητής; Είναι δυνατόν ο Θεός της Δικαιοσύνης, ο Δίας, να είναι τιμωρός και μέγας Συνωμότης;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν είναι δυνατόν λέει. Αυτός είναι, ΔΙΑΣ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ.
Ας επιχειρήσουμε επομένως, να ερμηνεύσουμε την λέξη ΔΙΑΣ.
Τα λεξικά συνήθως αναγράφουν, κύριο όνομα και τοποθετούν τις ιδιότητές του ως επεξηγηματικές, της έννοιας.
Αφού είναι Θεός, ο Δίας σημαίνει ότι είναι ΘΕΑΤΟΣ. Ποιο φυσικό φαινόμενο-κατάσταση συμβολίζει ο ΔΙΑΣ; Βοηθός μας στην ερμηνεία του έρχεται ο Ηράκλειτος με το απόσπασμα 34, όπου περιεκτικά λέει:
«Αυτόν τον κόσμο δεν τον δημιούργησε κανένας, ούτε Θεός, ούτε άνθρωπος, αλλά ήταν και είναι παντοτινό ζωοφόρο πυρ, που ανάβει σύμφωνα με ορισμένα μέτρα και όμοια σβήνει (απτόμενον μέτρα και αποσβενύμενον μέτρα). Δηλαδή, ο κόσμος διαστέλλεται με μέτρο και συστέλλεται αντίστοιχα.
Η Γη μας, έχει τρισυπόστατη μορφή, στερεά (χώμα-πέτρα κλπ), υγρά (νερό-θάλασσα) και αέρα (ατμόσφαιρα).
Καθημερινά συστρέφεται γύρω από τον άξονά της και έχουμε την μέρα και την νύχτα. Όταν έχουμε ημέρα, το φως του Ήλιου (πυρ αείζωο) φωτίζει την Γη. Η ημέρα μπορεί να είναι συννεφιασμένη (καλυμμένη από σύννεφα) και καθαρή (χωρίς σύννεφα) και να βλέπουμε το δρομολοϊ του Ήλιου, τότε έχουμε πλήρη διαστολή και απομάκρυνση νεφών και ανέφελες, ηλιόλουστες ημέρες.
Κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα ο ΔΙΑΣ, που παντρεύτηκε την ΗΡΑ (Σταθερή ροή της ατμόσφαιρας). Όταν έχουμε μακρόχρονη ΔΙΑ ΣΤΟΛΗ = ΔΙΑ, σημαίνει ότι έχουμε πολύ καλές συνθήκες ζωής για τον Άνθρωπο, με Ηλιοφάνεια.
Διαστελλόμενη η ατμόσφαιρα επί της Γης ελευθερώνει περισσότερα εδάφη από τα νέφη (απελευθερούμενη ταυτόχρονα από την καταπίεση).
Είναι σαν μια ανοιγόμενη οροφή αυτοκινήτου που με μέτρο ανοίγει λίγο και αντίστοιχα με μέτρο επίσης, συμμετρικά κλίνει.
Άρα έχουμε ανά περιοχή τον Ζήνα με μικρή διαστολή ατμόσφαιρας, τον ΔΙΑ με φυσιολογική διαστολή της ατμόσφαιρας, όπου ενεργοποιείται μεγαλύτερο μέρος της έκτασης της Γης.
Όταν ο ΔΙΑΣ γίνεται ΖΕΥΣ, τότε ζεματάει, καίει ο καιρός και καταστρέφεται μεγάλο μέρος των καλλιεργειών της Γης, ενώ ο Άνθρωπος δυσκολεύεται να επιβιώσει.
Αντίθετα, όταν αρχίζει και συστέλλεται η ατμόσφαιρα της Γης, τότε γεμίζει σύννεφα η ατμόσφαιρα, ο Ήλιος αν και λάμπει δεν διαπερνά την ατμόσφαιρα, γίνεται νύχτα και ο Άνθρωπος δυσκολεύεται να επιβιώσει.
‘Από το ΧΑΟΣ και το έρεβος γεννήθηκε η νύχτα’, λέει ο Ησίοδος.
Έχουμε λοιπόν στην πραγματικότητα για κάποια περίοδο, όπου ο ΔΙΑΣ, είτε είναι αφανής σε κάποιες μεγάλες γεωγραφικές περιοχές, είτε μικρός (Μικρή Διαστολή «όταν ο Δίας ήταν μικρός), όταν η μάνα του η Ρέα (ανώμαλη ροή της ατμόσφαιρας), τον έφερε στην Κρήτη για να ζήσει.

Αυτόν τον αφανή ΔΙΑ, αποκαλεί ο ποιητής, ΔΙΑ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟ, ο οποίος δεν είναι άλλη ξεχωριστή Θεότητα αλλά μια κατάσταση του υπάρχοντος ΔΙΑ. Πως ονόμασαν αυτήν την κατάσταση οι Αρχαιότατοι Έλληνες και δεν την έβαλαν στον Δωδεκάθεον;

Την ονόμασαν ‘ΔΙΟΝΥΣΟΣ’, δηλαδή, Η ΝΥΞ ΤΟΥ ΔΙΟΣ = ΔΙΟ – ΝΥ(Κ) (Σ) – ΟΣ, όπου το ουρανικό άφωνο σύμβολο (κ) αποβάλλεται εν τω μέσω της λέξης και παραμένει στην θέση του Το –Ξ-, το συριστικό γράμμα – Σ ή S – που σημαίνει ταυτόχρονα είσοδος (εισέρχεται) και έξοδο (εξέρχεται).
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το φαινόμενο. Δηλαδή η Γη, εισέρχεται σε κατάσταση ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, ενυπάρχουν δηλαδή, στην λέξη ΔΙΟΝΥΣΟΣ, τρεις λέξεις. Ο ΔΙΑΣ (Διαστολή), η ΝΥΞ και ο τόπος (ΟΣ), και εξέρχεται αυτής και κυριαρχεί ο ΔΙΑΣ ο Ηλιοφανής και όχι ο νεφεληγερέτης.
Ο ΙΑΚΧΟΣ είναι επίθετο του Θεού Διονύσου, ειδικότερα δε είναι η Θεότητα, που οδηγεί την πορεία των μυημένων προς τα Ελευσίνια Μυστήρια (πηγή Βικιπαίδεια). Είναι ο Διόνυσος, ή ο Ύμνος προς τον Διόνυσο.
Αυτόν ορισμένοι λέγουν ΑΘΕΟΝ ΚΕΚΛΗΣΘΑΙ (Διαγόρας) είναι, δηλαδή αυτός που δεν έχει ΘΕΑ. Είναι ταυτόχρονα και ΘΟΡΥΒΟΣ ΪΑΚΧΟΣ ηκούσθη εκ του Αρείου Πεδίου υμνούμενος και αδόμενος (Λεξικό ΣΟΥΙΔΑ). Γι’ αυτό πολλοί ισχυρίζονται, ότι υπήρχε και το ΞΟΑΝΟ του ΙΑΚΧΟΥ (το όργανο που έβγαζε κραυγή – αλλαλαγμό). Ο μυθικός ΙΑΚΧΟΣ μετονομάσθει από τους Ιουδαίους Ιερείς στην νήσο Φάρο, επί Πτολεμαίων, το 270 π.χ. περίπου, όταν συνέγραφον την βίβλον αντιγράφοντας όλη την Αρχαία Γνώση, που υπήρχε στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Άρα ο ΓΙΑΧΒΕ δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κρυμμένη γνώση στο όνομα του ΙΑΚΧΟΥ.
Αναλύουμε την Λέξη για να κατανοηθεί το περιεχόμενο και η φυσική κατάσταση που λαμβάνει χώρα στον πλανήτη Γη.
1Α) Η λέξη κατά το Λεξικό Σουϊδα, έχει τρεις ερμηνείες. Σημαίνει ‘Μία – φωνή και Βία.
Βία δε σημαίνει ορμή. ΙΑ-ΚΧ-ΟΣ στην πραγματικότητα είναι ο ορμητικός ήχος (ΒΟΥΗ) που βγαίνει στο Άρειο Πεδίο, δηλαδή, στη Γη όταν κρημνίζονται – Κ – οι αγκυλώμενοι πάγοι που περιβάλλουν τους γήιους πόλους με εκατομμύρια τόνους νερού που κατακλύζουν την (-Χ-) (Χθόνια Γη). Αυτή τη στιγμή που οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, δηλαδή, του Θεού Γιαχβέ, αποκαλούν Δεύτερη Παρουσία ή Αρμαγεδώνα. Είναι ο φυσικός τρόμος, που κατακλύζει μεγάλο μέρος της Γης, όπου ο Άνθρωπος αδυνατεί να αντιμετωπίσει και γι’ αυτό είναι πολύ μικρός μέσα στο Σύμπαν.
Αυτό το φόβο – τρόμο – προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τα Ιερατεία υποτάσσοντας τον Άνθρωπον, αλλά και παλεύοντας μεταξύ τους για την παγκόσμια κυριαρχία, την επόμενη ημέρα της καταστροφής.
Γι’ αυτό ο ποιητής αγωνιά και ανησυχεί.
Είναι εντολή Θεόθεν, να γυμνάζεται ο Γιός / μην κοπεί η αλυσίδα, που ενώνει τις γενιές, / μην της γνώσης την σκυτάλη, δεν την πάρει ο κληρονόμος / χάσει πλούτη και πυξίδα, και γυρίσει στις σπηλιές./

Ε) Ο ΝΕΟΦΩΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ Cobid-19
Η Ανάγνωση του παρόντος βιβλίου πέρασε από πολλά στάδια μέσα μου. Ομολογώ δε ότι, αρχικά δυσκολεύτηκα να εστιάσω στην κεντρική ιδέα και μου δημιουργήθηκε η αίσθηση, ότι, το παρόν βιβλίο ήταν ταυτόχρονα (4) τέσσερα βιβλία μαζί. Αιτία, η αποσπασματική τους γραφή, που ενώ ξεκίναγε το ένα, διακόπτετο. Υπεισέρχετο το άλλο και ούτω καθ’ εξής, με αποτέλεσμα να χάνεται ο ειρμός και ο σκελετός του έργου.
Αναζήτησα πιο επιστάμενα την αιτία και παρατήρησα, ότι, ο ποιητής ακολούθησε μια χρονική αλληλουχία, των ποιητικών του εμπνεύσεων ανά χρόνο/μήνα, συγγραφής και όχι ανά περιεχόμενο.
Παρέθεσε δε, όλα τα κείμενα βάσει αυτής της χρονικής αλληλουχίας.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα π.χ. Η έννοια του ΗΘΙΚΟΥ ΣΥΝΕΧΟΥΣ, να εμφανίζεται τόσο εισαγωγικά στο Δοκίμιο, όσο και στην 6η ποιητική ενότητα.
Αντίστοιχα ο μύθος του Σισύφου και της Μερόπης εμφανίζεται στην 1η, 8η, 10η, ποιητική ενότητα κλπ. κατακερματίζεται δηλαδή το περιεχόμενο του ποιήματος σε πολλά κεφάλαια και η αφομοίωσή του είναι λειψή.
Στην 13η ποιητική ενότητα στην επίκλησή του, ο ποιητής βέβαιος μετά την οδύσσεια του Ηθικού Συνεχούς, αποκαλύπτει την πρωτόγνωρη για τα ιστορικά μας δεδομένα, την μετάλλαξη του Κρόνου και του Γιαχβέ σε ΔΙΑ, σε όλες τις εκφάνσεις του Ανθρώπινου γίγνεσθαι. Ένα είδος Big Bang.
Παράλληλα δε παρουσιάζονται και πολλές ποιητικές ενότητες, ενώ κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να είναι μόνο (4), αντίστοιχες με τους Ήρωες (Σύμπαν – Θεοί – Άνθρωποι – Ηθικόν Συνεχές), που εμφανίζονται από τον συγγραφέα.
Η ανωτέρω παρουσίαση υποβαθμίζει την εξαιρετική ιδέα του Θ.Δ. για το ΗΘΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ. Γιατί το ΗΘΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ είναι μια πύκνωση γνώσης της συμπαντικής ενέργειας από τον Άνθρωπο, που ξέσπασε σε μια έκρηξη σοφίας (ένα Big Bang), που αλλάζει τον ρου της ιστορίας του Ανθρώπινου είδους κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, σημιουργώντας μιά νέα ανθρώπινη κοινωνία.
Αυτή η ύψιστη σημασία της έννοιας που αποτυπώνεται στο Μύθο ως παγκόσμιο παράδειγμα για τις επόμενες γενιές, καθορίζει κάθε φορά και την ανάπτυξη της συνείδησης που διαμορφώνει την Ηθική επιταγή.
Και όπως μέσα στο Σύμπαν έχουμε άπειρες πυκνώσεις ύλης και άπειρες εκρήξεις ενέργειας (πολλά και όχι ένα αποκλειστικά Big-Bang), που διαμορφώνουν τις γειτονιές του Σύμπαντος, έτσι και ο Άνθρωπος περνά σε διάφορες φάσεις ανάπτυξης.
Όταν μαθαίνει ότι το φυτό σπέρνεται Φθινόπωρο, θα βγάλει καρπούς την Άνοιξη και το καλοκαίρι, δημιουργεί τον Γεωργικό πολιτισμό και αντίστοιχα τον ηλεκτρικό, Μηχανικό κλπ. πολιτισμούς που τον βοηθούν να διαιωνίζει το είδος του, υπό πολλές αντίξοες καιρικές συνθήκες. Βέβαια ίσως είναι υπερβολή να ζητάμε από ένα νέο ουσιαστικά ποιητή, που η ποίησή του είναι απόρροια της πολύ υψηλής διανοητικής του αντίληψης για το περιεχόμενο της ζωής και τρόπος έκφρασης αυτής, τεχνική τελειότητα και όχι την ουσία του περιεχόμενου.
Όμως εδώ η ουσία για να εκφρασθεί, αναζητά μεγαλύτερη τελειότητα. Γι’ αυτό θεωρώ ότι τώρα που έφθασε στο τέλος της Νέας Αρχής, θα αναζητήσει ο ίδιος στο υπόλοιπο της ζωής του, να τελειοποιήσει φόρμα και περιεχόμενο.
Το κίνημα του Ελληνικού Νεοφωτισμού, έρχεται σαν μία πιο εξειδικευμένη μέθοδος Γνώσης και ως συνέχεια της περιόδου του Διαφωτισμού, που εστιάζει τον προβολέα της ματιάς του, στο να φωτίσει, με το νέο φως, όλη την αποτυπωμένη γνώση των Ελλήνων διαχρονικά. Είναι ένα ιδεολογικό κίνημα στα πλαίσια αναζήτησης της Ελληνικότητας, ως προηγούμενο εργαλείο έκφρασης της Ανθρώπινης Γνώσης. Έχει ταυτότητα ποιότητας (ISO) γιατί πρωτοποριακά εκφράστηκε στον Ελληνικό Χώρο, από αυτόχθονες Έλληνες δημιουργούς και εκφράστηκε με το εργαλείο της Ελληνικής Γλώσσας.
Η Ελληνική γλώσσα δεν εφευρέθηκε το 1000 π.X. περίπου.
ΕΠΑΝΑ – ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ, ΟΤΑΝ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙ ΧΙΛIEΤΗΡΙΔΕΣ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΜΟΝΟ, ΩΣ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΩΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΟ ΛΟΓΟ, ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΙΚΙΣΜΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΣ ΘΡΑΚΗ – ΒΑΛΚΑΝΙΑ – ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ – ΕΥΞΕΙΝΟ ΠΟΝΤΟ – ΙΤΑΛΙΑ – ΓΑΛΛΙΑ – ΙΣΠΑΝΙΑ κλπ. αναγκάστηκαν να την μεταδώσουν μαζί με την μυθολογική Δωδεκαθεϊκή τους Θρησκεία, ως παράδοση – Ιερή παρακαταθήκη και ως ομφάλιο λώρο Μητρόπολης – Αποικίας.
Σ’ αυτή την γλώσσα σκύβουμε εμείς οι εκπρόσωποι του κινήματος του Ελληνικού ΝΕΟΦΩΤΙΣΜΟΥ, για να φωτίσουμε την Ανθρωπότητα σήμερα.
Η αναζήτηση διαπερνά όλα τα πεδία Γνώσης (ΛΕΞΕΙΣ, ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ, ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ, ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ, ΦΥΣΙΚΗ, ΙΑΤΡΙΚΗ, ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ, κλπ.).
Αυτή την αναγκαιότητα αποδέχεται ο ποιητής Θ.Δ. και εργάζεται παρομοίως προς αυτή την κατεύθυνση, συμβάλλοντας με τις ευφυείς του ιδέες – συλλήψεις στην παραγωγή νέας Γνώσης. Η Γνώση αυτή είναι αναγκαία σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, καθώς οξύνονται οι γεωπολιτικές διαμάχες για τον έλεγχο του κόσμου, όταν μάλιστα βγαίνουν στο προσκήνιο τα μικροβιολογικά όπλα των ιών, όπως του Κορωνοϊού, που η θνητότητά του, και ιδιαίτερα οι παράπλευρες επιπτώσεις του στην οργανωμένη ζωή και στον ψυχισμό του ανθρώπου κτυπούν κόκκινο, οι μεταλλάξεις του Ανθρώπου σε Ανθρωποειδή μορφώματα, μετανθρώπους και ρομπότ, τότε οι Λαοί αντιλαμβάνονται ότι είναι ανίσχυροι.
Όμως τα όπλα αυτά, έχουν χρησιμοποιηθεί πολλάκις στην Ανθρώπινη ιστορία (Τύφος, Χολέρα, λοιμοί, λιμοί, πανώλη, Γρίπη, Aids, Sars, Covid-19 κλπ.) για τον έλεγχο της εξουσίας, εστιάζοντας στην έρευνά μας και στις αντιπαλότητες των Ιερατείων, μπορούμε να δούμε διαχρονικά τις ιδιαιτερότητες τους. Και όπως λέει ο ποιητής, για την ματαιότητα αυτής της εξοντωτικής πάλης που μικραίνει το Ανθρώπινο Γένος.

Δεν υπάρχει κακό. Ο Θεός είναι Ένας και Μέγας/ είναι των πάντων Θεός. Δεν μισεί ούτε πράττει /…. Το κακό και καλό, είναι πόλοι του κόσμου / ο ένας πόλος ζητά, και γεννάει τον άλλον. / Το άδειο κενό είναι ολετήρας του ΟΛΟΥ. /

Γνωρίζει ότι ο παγωμένος χρόνος, νεκρώνει το χώρο και φοβάται, Μην ο Χρόνος, ο Ήλιος κι’ ο πάγος θρυμματίσουν το Βράχο που κρύβει, / το γυμνό παρθενόγλυπτο φως, / της Ελλάνιας κόρης, το περίανθο κάλλος, (Αυτοί οι στίχοι δημοσιεύονται στο επόμενο βιβλίο του ποιητή.)
Γιατί πάνω σ’ αυτό τον Βράχο, ο Προμηθέας, ο Σίσυφος και ο Παρθενώνας αποτύπωσαν το ΗΘΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ. Και χωρίς ΗΘΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ κάθε ανάσα, ιδέα και πράξη, είναι όλα άδεια και ο Άνθρωπος δεν θα ανέβει ποτέ στην κορυφή του Βουνού για να ολοκληρώσει το γάμο του με τις Μούσες.

ΣΤ. Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΚΛΗΣΕΩΝ

Τα ανωτέρω λόγια οδηγούν τον ποιητή στην ανάγκη να εκφραστεί στον επίλογό του, με την επίκληση διά μέσου των ωδών του στην ΕΛΠΙΔΑ και στον ΔΙΑ. Και το κάνει αυτό, γιατί είναι το αποκούμπι των κοινών θνητών, που τους έδωσαν οι Θεοί για να συνεχίζουν το δρομολόϊ της ζωής. Είναι δε αυτό, δώρο τόσον των φυσικών Θεών, όσο και των ψευδοπροφητών εξουσιαστών Θεών.

Θεωρεί χρέος του ο Ποιητής, να δώσει στο έργο του, ‘το ΗΘΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ’, και την λύση που έχει διαμορφωθεί από το πέρασμα των γενεών. Γιατί μέσω της Ελπίδας προσμένει να ξεπηδήσει, η γνώση που θα κυριαρχήσει με το πέρασμα του χρόνου. Και εάν ηττώμαι σκέφτεται σήμερα, θέλω τον χρόνο μου σαν Άνθρωπος, να βρω την λύση που δεν έχω.
Άρα κρατώ την Ελπίδα ζωντανή για να βρω την Γνώση που μου λείπει ώστε να αντιμετωπίσω τους ‘ψευδοπροφήτες κόσμο-εξουσιαστές’.

Ας αφουγκραστούμε όμως τον ποιητικό του αχό: Με προσμένεις κοντά σου, να γράψω το Μεγάλο μου Έπος. / Να ακούω Θεόπεμπτη κόρη, πανώρια Ελπίδα, / που διδάσκεις σιωπούσα, και δείχνεις τα άπειρα αστέρια, / μ’ ένα κλάδο ροδιάς, μ’ ένα αιθέριο νεύμα, / πιο ψηλά ν’ ανεβώ και να κόψω μονάχα για σένα, / με Γνώση πίστη και θάρρος, κλάδους κι’ ανθούς της ροδιάς, / και μ’ αυτά, να σου πλέξω στεφάνι λαμπρό της Αγάπης, / όχι με νίκες και ήττες αλλά μ’ απέριττους κλάδους ελιάς / και να γράψω με πύρινη πένα. Σ’ ΑΓΑΠΩ.

Αγαπώ την ΕΛΠΙΔΑ, την πανέμορφη κόρη./ Τον σκοπό της ζωής, το οδηγό μου ΑΣΤΕΡΙ. / Που διδάσκει και θέλγει και μου πλέκει τα φτερά να πετάξω, / στο πεδίο της Ουράνιας Μάχης. Της αδήριτης Μάχης. / Να κερδίσω μια άνιση νίκη, της Ελπίδας την χάρη. / Να της πλέξω στεφάνι, με απέριττους κλάδους ελιάς. Να της γράψω και πάλι, με γραφή της φωτιάς το μελάνι, / Να τρυγώ Ηλιαστέρια λαμπρά, να σου πλέκω στεφάνι./

Με την ερμηνεία του Μύθου που επιχειρώ ευθύς αμέσως, έρχομαι να διαχωρίσω την αληθινή φυσική γνώση από την παραπλάνηση των ψευδοπροφητών.

Τι μας λέει ο Μύθος;
1) Η ΕΛΠΙΔΑ, είναι κόρη του ΔΙΑ και
2) Η ΕΛΠΙΔΑ, είναι αγκυλωμένη στον αριστερό της αγκώνα από μια άγκυρα (ακουμπά την Άγκυρα, είναι δηλαδή κολλημένη) ενώ με το δεξί της χέρι κρατά ένα κλαδί ροδιάς. Αυτά είναι τα σπάνια και ελάχιστα στοιχεία που έχουμε, από την Μυθική (προφορική και γραπτή παράδοση). Ξεκινάμε την ερμηνεία από το δεξί της χέρι που κρατάει τον κλάδο ροδιάς και αναρωτιόμαστε:
Ποιος άλλος κατά την Μυθολογία έχει ρόδινα χέρια;
Η απάντηση είναι μία. Η ΗΩΣ, ή, ΑΥΩΣ, ή, ΑΥΓΗ, ή, ΑΥΟΡΟΡΑ (Λατινικά)
Η Αυγή λοιπόν, είναι η ροδοδάκτυλη, ο καθημερινός πρόδρομος του Ήλιου, που ανοίγει κάθε πρωί, όπως μας λέει ο Μύθος, την θύρα της Ανατολής, την πύλη αυτής.
Ανεβαίνοντας στο ΤΕΘΡΙΠΠΟ άρμα της με τα στεφανοφορούντα άνθη της, που της έδιναν τα πτηνά, στόλιζε και στολίζει τον ερχομό του Ήλιου και με Υδρίες σκορπίζει ΡΟΔΟΣΤΑΜΟ (πρωινή δροσιά, πάχνη) στη Γη.
Είναι μία φυσική πραγματικότητα, που απολαμβάνουμε όλοι μας και την γνωρίζουμε, γιατί αυτή συμβαίνει κάθε 24ωρο και ζώντες, ο καθένας μας, 60, 70, 80 κλπ. χρόνια, την βλέπουμε χιλιάδες φορές να επαναλαμβάνεται και βιώνουμε με την ΑΥΓΗ – ΑΝΑΤΟΛΗ του ΉΛΙΟΥ.
Όμως η ΕΛΠΙΔΑ, κρατά μόνο στο δεξί της χέρι ΚΛΑΔΙ ΡΟΔΙΑΣ. Το αριστερό της χέρι είναι φυλακισμένο από τον αγκώνα του (την Αγκύλη του χεριού δηλαδή) σε μία Άγκυρα που δεν την αφήνει να σηκωθεί, καθώς είναι ΑΙΧΜΑΛΩΤΗ. Ενώ λοιπόν η ΗΩΣ (ΑΥΓΗ) είναι ελεύθερη να σηκωθεί και να υποδεχθεί τον πατέρα ΔΙΑ = ΘΕΟ ΗΛΙΟ, η ΕΛΠΙΔΑ δεν μπορεί να το κάνει, γιατί είναι αιχμάλωτη των μακροχρόνιων, ακατάλληλων καιρικών συνθηκών που επικρατούν στην ατμόσφαιρα και στο έδαφος της Γης, όπου ο Άνθρωπος είναι αιχμάλωτος των παγετώνων, πλημμυρών και της νυκτός του ΔΙΟΣ, δηλαδή στο ΔΙΟΝΥΣΟ.
Προσμένει λοιπόν καρτερικά, επί μακρόν χρονικό διάστημα, η ΕΛ –Π –ΙΔΑ την ΕΛ(ευσή) του Π(ατρός – ΔΙΑ) για να δει (ΙΔΑ), ή, προσμένει να ανοίξει η Π(ύλη) για να ΕΛ(θει) ο ΔΙΑΣ στη θέση του ΔΙΟΝΥΣΟΥ, ώστε καθημερινά πλέον, η ΗΩΣ να την αντικαταστήσει και να λάβει την θέση της, υποδεχόμενη την ΔΙΑΣΤΟΛΗ της ατμόσφαιρας, με την εμφάνιση του λαμπρού
ΗΛΙΟΥ.

Μας προίκισαν λοιπόν οι προπάτορές μας, με τον ΜΥΘΟ της ΕΛΠΙΔΑΣ για να μας διδάξουν, ότι, οι ΦΥΣΙΚΟΙ ΘΕΟΙ, διά της κυκλικής τους επαναφοράς, επανέρχονται.
Κάποιοι φυσικοί Νόμοι της Λειτουργίας των φυσικών Θεών συμβαίνουν συχνά, που μπορεί μια γενιά ανθρώπων να τις καταγράψει και να τις βιώσει;
Υπάρχουν όμως και αυτοί οι ΘΕΑΤΟΙ (ΦΥΣΙΚΟΙ ΘΕΟΙ) ΝΟΜΟΙ, που έρχονται πιο σπάνια σε μεγάλα χρονικά διαστήματα, που εμείς δεν τους βιώνουμε σήμερα, αλλά το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΙΔΟΣ (κάποιες από της γενιές) τις βίωσε και δυσκολεύετε πάρα πολύ να τις αντιμετωπίσει και να επιβιώσει.
Μας λέει λοιπόν ολοκληρωμένα ο Μύθος, ότι, η ΠΑΝΔΩΡΑ (Αυτή που έχει όλα τα καλά) παντρεύτηκε τον ΕΠΙΜΗΘΕΑ (αυτόν που σκέφτεται μετά τα γεγονότα), η οποία κουβαλά και το πανέρι της, που έχει μέσα της όλα τα μελλούμενα κακά για την Ανθρωπότητα. Ανοίγοντας η ΠΑΝΔΩΡΑ το πανέρι της, χωρίς να ακούσει την συμβουλή του ΠΡΟΜΗΘΕΑ (Αυτόν που σκέπτεται πριν τα γεγονότα), προξενεί μέγα κακό στην Ανθρωπότητα.
Ο Άνθρωπος-κοινός θνητός, δυσκολεύεται να επιβιώσει και μένει σ’ αυτόν μόνο η ΕΛΠΙΔΑ, η αναμονή δηλαδή, μετά από κάποιες γενιές να ξαναδεί την επιστροφή του Πατρός ΔΙΑ και τον ΗΛΙΟ να λάμπει.
Και από εδώ τώρα, ξεκινά η μεγάλη τραγωδία του Ανθρώπινου είδους, που βιώνουμε σήμερα και πρέπει ο Άνθρωπος να αντιμετωπίσει.
Οι ψευδοπροφήτες – κοσμοεξουσιαστές, θέλοντας να συνεχίσουν την εκμετάλλευση ανθρώπου, από άνθρωπο και να έχουν τα δισεκατομμύρια ανθρώπων να δουλεύουν σαν μυρμήγκια γι’ αυτούς, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ ΑΥΤΗ Η ΓΝΩΣΗ.
Εκμεταλλεύονται λοιπόν, το μεγάλο χρονικό κενό στην μνήμη των ανθρώπων, των αντίξοων καιρικών συνθηκών και όταν λιγοστέψει το ανθρώπινο είδος, αυτοί, παίρνουν τις πιο κατάλληλες θέσεις στον πλανήτη, όπου μπορούν να επιβιώσουν, αψηφώντας παράλληλα, τους υπόλοιπους στο έλεος των στοιχείων της φύσης, όπου μαθηματικά επέρχεται ο θάνατος του πολυάριθμου Ανθρώπινου είδους.
Όμως δεν τους φθάνει μόνο αυτό.
Θέλουν να εκμεταλλευτούν το είδος και την εποχή της καλοκαιρίας.
Εξοβελίζουν λοιπόν τους γνώστες αυτής της γνώσης στον Καιάδα.
Έτσι ο Προμηθεύς, τιμωρείται με το μαρτύριο στο Βράχο του Καυκάσου, ώστε να κυριαρχήσουν αυτοί στον πλανήτη και να διαιωνίζουν σε βάθη χιλιετηρίδων, αυτή την ανωμαλία. Αυτόν τον αγωνιζόμενο Άνθρωπο, που αντιπαλεύεται το καθεστώς των ΨΕΥΔΟ-ΠΡΟΦΗΤΩΝ, στηρίζει ο ποιητής με την επίκλησή του στον υπέρτατο ΔΙΑ, προστάτη θεό.

Λίγο φως απ’ το φως Σου Πατέρα Υπέρτατε.

Θαυμαστέ. Λίγη αγάπη στους ανθρώπους να δώσεις.
Αχνοφώς και φωτιά. Όχι Βία και τρόμο.
Μια αχτίδα απ’ το φως Σου. Μία δικαίου πνοή.
Μία σπίθα στην στάχτη, πριν για πάντα χαθεί η ΕΛΠΙΔΑ.
Πριν ο σκλάβος κι’ ο Γιός Σου, γίνει πάλι κόκκος και λάσπη.
Πριν του λίχνου, η τρεμάμενη φλόγα, πεθάνει.
Μείνε μακριά απ’ το Γιό Σου, να δώσει την Μάχη.
Με σφυριά και αμόνι, να σπάσει τα δεσμά του μονάχος,
Κάμει από κράμα αρράγιστο, το σπαθί και το Δώρυ.
Την Ασπίδα ο Ήφαιστος, να σμιλέψει με τέχνη,
και μ’ Ελλάνιο φως, να σκορπίσει ο Γιος Σου τα σκότη.

Γνωρίζει ο ποιητής, ότι, είμαστε στο μεταίχμιο μιάς μεγάλης πύλης, μιάς ΝΕΑΣ ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑΣ. Αφουγκράζεται λοιπόν, ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι ο φυσικός νόμος, γιατί αυτόν, όσο σκληρός και αν είναι μπορούμε ως ανθρώπινο είδος, με τα μέσα που έχουμε σήμερα, να δώσουμε τον αγώνα, υπό καλλίτερες προϋποθέσεις.

Όμως οι ψευδοπροφήτες – εξουσιαστές, φοβάται ότι είναι ο μεγαλύτερος εχθρός για να αναμετρηθούμε, γιατί εκμεταλλευόμενοι αυτοί, τα τεχνολογικά και πνευματικά επιτεύγματα, θα βυθίσουν την κοινωνία σε ένα παρακμιακό παρόν και μέλλον.
Και ζητά μέσα από την επίκλησή του προς τον ΔΙΑ, τι;
Το ΕΛΛΑΝΙΟ ΦΩΣ, γιατί ξέρει ότι μόνο μέσα από ‘κεί μπορεί να βρεθεί η λύση και ο Μίτος της Αριάδνης για να ξεφύγουμε από το Λαβύρινθο του Μινώταυρου.
Παραθέτει λοιπόν, μέσα από την Μυθολογική παράδοση, όλη την προϊστορική γνώση – πάλη. Μας μιλά για τον Προμηθέα, για το δίπολο Σίσυφου-Μερόπης, που κατάφεραν, έστω και πρόσκαιρα, να νικήσουν τους ‘ψευδοπροφήτες’ και μας τονίζει ότι υπάρχει προοπτική και Ελπίδα.
Μας μιλά για τον Ερμή τον τρισμέγιστον που αναρωτιέται:
«Που πάτε άνθρωποι μεθυσμένοι από το δυνατό κρασί της αγνωσίας; Σταθείτε, ηρεμείστε. Βρείτε ένα οδηγό που θα σας οδηγήσει στις πύλες της Γνώσης. Σκίσετε τον χιτώνα την αγνωσίας που φοράτε, είναι ζωντανός θάνατος. Αυτό το ένδυμα σας τραβάει, προς τα κάτω για να μην ακούτε όσα πρέπει, ν’ ακούτε και να βλέπετε, όσα πρέπει να βλέπετε».

Είναι ανάγκη λοιπόν σ’ αυτό το μεταίχμιο της Ανθρωπότητας, ερμηνεύοντας και αποσαφηνίζοντας τον Μύθο να πάρουμε το νόημα της φυσικής Αλήθειας, να την διαχωρίσουμε από τον ψευδοπροφητικό λόγο των ψευδοπροφητών, που πωλούν το εμπόριο της Ελπίδας και του Φόβου. Αρωγοί μας σ’ αυτό το έργο και ενάντια στις ψεύτικες υποσχέσεις ελπίδας, είναι όλα τα μεγάλα πνεύματα του Ανθρώπου.

Είναι ο Αριστοτέλης που λέει: Πως η ΕΛΠΙΔΑ είναι το Όνειρο που βλέπουμε ξυπνητοί.
Ο Νίτσε που μας προειδοποιεί, ότι, είναι το χειρότερο κακό, γιατί επιτείνει τα βάσανα των ανθρώπων και ο,
Καζαντζάκης, που αποφθεγματικά αποφαίνεται: ‘Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα. ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ’.
Με όπλο λοιπόν την ΦΥΣΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, που μας δίνει η αποκωδικοποίηση του Μύθου και τον διαχωρισμό της από το εμπόριο ΕΛΠΙΔΑΣ, μπορούμε τώρα, να οικοδομήσουμε την ΠΑΤΡΙΔΑ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Κλείνω δανειζόμενος τους στίχους του ποιητή Θ. Δάλμαρη, που τόσο περιεκτικά, σοφά και οραματικά, αποτυπώνει το ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ, σ’ αυτήν τη ζωή, θεαζόμενος το θαυμστό του όνειρο.

Πρώτη Πατρίδα είμαι ΕΓΩ τ’ αδέλφια κι’ οι Γονείς μου.
Η ΠΟΛΗ μου. Οι ΠΡΟΓΟΝΟΙ. Οι ΑΠΕΙΡΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΜΟΥ.
Είναι οι Σοφοί και οι Νεκροί, στις Μάχες για το δίκιο,
Οι θύμησες, οι Δάσκαλοι. Ειν’ όλες οι στιγμές μου.

Πατρίδα είναι κάθε τι, γραμμένο στην ψυχή μου.
Νύχτα και Μέρα. Η Λαμπρή. Μαζί και η Αποφράδα.
Πατρίδα είναι τ’ ΆΠΕΙΡΟ. Η Άπειρη Μητέρα.
Πατρίδα είναι όλη η Γη. Πιο πάνω η Ελλάδα.

Τα Σύμπαντα, το σπίτι μου. Ο Έρως και ο Λόγος.
Είναι το Μέλλον, που ο καθείς σηκώνει στα φτερά του.
Κόσμοι πιο πέρα, στ’ Άπειρον, που θα προσμένουν πάντα,
μύριες Ιθάκες θελκτικές και μία Πηνελόπη.

Κόσμοι φωτός, Ουράνιοι, χωρίς φραγμούς και μέτρα.
Είναι η Ελλάδα Έρωτας, οδός φωτός προς στ’ άστρα.
Είναι το κάλλος, τ’ αληθές. Είναι η Ορσηίδα.
Είναι το φως το άπλετον. Είναι η άλλη όψη.
Π’ όλο πασχίζει, ν’ αναχθεί, στ’ Ανθρώπου την ΠΑΤΡΙΔΑ.

Απρίλιος 2020 – ΦΑΙΔΩΝ ΕΥΠΕΙΘΕΑΣ