Το πόνημα αυτό, στην ολότητά του, είναι ίσως, το πρώτο που γράφεται πριν από την εξελισσόμενη καταστροφή της Πατρίδας μας. Είναι, ίσως, ο πρώτος Ύμνος στο πρώτο Ον του Σύμπαντος, στην εν δυνάμει Μάνα, Σοφών, Ηρώων, Θεανθρώπων και Θεών. Είναι η πρώτη επίκληση, που απευθύνεται στην Γυναίκα να εγερθεί ως η τελευταία γραμμή άμυνας του Ανθρώπου, ενάντια στον αυτοκαταστροφικό Μινώταυρο της Παγκοσμιοποίησης και των δυνάμεων του σκότους, που ήδη κατέστησαν τους πάντες, δέσμιους και άβουλους αποδέκτες της σκλαβοποίησής τους, μέχρι και του αφανισμού τους. Η Γυναίκα, που γίνεται Μάνα, αποκτά αυτόματα άλλες ανώτερες διαστάσεις, γιατί ανοίγουν διά της μητρότητας, οι κρουνοί της Αιώνιας Αγάπης για το παιδί της και αναγορεύεται σε Θεά της ζωής, αναζητώντας διά της Γνώσης την Ελευθερία.

Σ’ αυτή την Γυναίκα Θεά, αλλά και στην πόρνη προς ανάκαμψη, στην Γυναίκα που διατηρεί μέσα της και αναζητά την Θεότητα της Μάνας, αναφέρομαι και αυτήν επικαλούμαι.

Την Γυναίκα Γοργώ, τη σμιλεύτρα της Ασπίδας, του ΤΑΝ ή επί ΤΑΣ, την μυημένη στις υπέρτατες Αξίες, την γητεύτρα του Άνδρα, την φωτοδοτούσα τον δρόμο του Ανθρώπου, διά του Θεϊκού Έρωτά της και της Αγάπης, με τίμημα την υπέρτατη θυσία και της ζωής, έναντι ακόμα υπέρτερων Αξιών. Τώρα την ύστατη ώρα.

Αυτή τη Γυναίκα, τη Γοργώ, την Κυρά της Ρω, τη ξωμάχα, τη Σουλιώτισσα, την Ελληνίδα Μάνα, τη Μερόπη, την πυρπολούσα την ψυχή του Σισύφου, με την Αθάνατη και άσβεστη φλόγα του Έρωτά της και την χωρίς όρια αγάπη για τα παιδιά της, επικαλούμαι και της ζητώ να ανατάξει τους Άνδρες και τους Γιούς της σε Λεωνίδες και της κόρες της σε Μπουμπουλίνες Μάνες.