Ο φίλος από τα παλιά Θεόδωρος Δάλμαρης, στο έργο του «ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ» και υπότιτλο «Ελλάδα: Ο Αιώνιος Δεσμώτης», κάνει μια σπάνια κατάθεση ψυχής. Η ποιητική μορφή, που χρησιμοποιεί, ως όχημα, όπως ο ίδιος λέει, δεν πρέπει να απατά σχετικά με το πραγματικό περιεχόμενο του βιβλίου του. Δεν πρέπει να δημιουργείται δηλαδή η εντύπωση ότι ο συγγραφέας αναζητά, με το βιβλίο αυτό, ποιητικές δάφνες. Η υψηλή ποίηση, ασφαλώς, δεν εξαντλείται στο ποιητικό ταλέντο. Αναφέρεται στα μεγάλα θέματα που συνδέονται με τον άνθρωπο και τον κόσμο: την πατρίδα, την ελευθερία, τον πολιτισμό, τον έρωτα, τη μοίρα του ανθρώπου.

Μέχρι την κλασική εποχή, ακόμη και οι φιλόσοφοι εκφράζονταν με έμμετρο λόγο. Ο διαχωρισμός του πεζού από τον έμμετρο λόγο ήρθε με τον ορθολογισμό του 5^ου αι. Ο έμμετρος λόγος έχει το πλεονέκτημα να συνοψίζει και να εκφράζει αξιωματικά ιδέες και σκέψεις, που συνθέτουν τον ορθό λόγο με την αίσθηση, τη μνήμη, τη διαίσθηση και την επιτομή ατομικών ή συλλογικών αισθημάτων και ιδεωδών.

Η ιδιόμορφη σχολιαστική ποίηση του Θεόδωρου Δάλμαρη έχει ως βωμό αναφοράς την Ελλάδα και το Ελληνικό πνεύμα. Την πεμπτουσία του Ελληνικού πνεύματος και το τί σημαίνει αυτό για τον κόσμο και την ανθρωπότητα, τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, την ελευθερία και την ομορφιά. Αντιθέτει το Ελληνικό πνεύμα, που είναι στην ουσία του ανθρωπιστικό, απελευθερωτικό, Προμηθεϊκό, σε άλλες αντιλήψεις, που είναι θεοκρατικές και κυριαρχικές. Οι αντιλήψεις αυτές αντιμάχονται τις Ελληνικές αξίες. Η επίδρασή τους είναι φανερή σήμερα στην επιδιωκόμενη Νέα Παγκόσμια Τάξη, που εκδηλώνεται με την παγκοσμιοποίηση.

Η τελευταία δοξολογεί την πρωτοκαθεδρία των αγορών και θέλει τον άνθρωπο καταναλωτή αντί πολίτη, κυριαρχούμενο από παντοδύναμες και διεθνοποιημένες αγορές, χωρίς πραγματική πολιτική ελευθερία και δημοκρατούμενη ζωή. Θέλει επίσης την αποδόμηση του έθνους, που είναι το υπόβαθρο της λαϊκής κυριαρχίας και η κιβωτός της εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας κάθε λαού.

Η ποίηση του Θεόδωρου Δάλμαρη δεν γράφεται ως φιλολογικό ανάγνωσμα. Είναι το απόσταγμα μιας βαθειάς αγωνίας για την επέλαση δυνάμεων, που απειλούν αυτό που αντιπροσωπεύει η Ελλάδα στον κόσμο αλλά και για την πορεία του κόσμου, στον οποίο ανδρώνονται πάλι νέες επικίνδυνες δυνάμεις ανελευθερίας, κυριαρχίας και τυραννίας.

Η ποίησή του, μέσα από το βάθος και τη διάσταση της καταγγελίας και της αγωνίας του, είναι επίσης ένα προσκλητήριο για αφύπνιση και αγώνα. Η Ελλάδα καλείται, για άλλη μια φορά, να αντικρούσει μια άλλη νέου τύπου επίθεση και να διασωθεί ως έθνος και ως πολιτιστική συνέχεια αλλά και να συμβάλει στη διαφύλαξη των αξιών, που η Ελλάδα, σαν Προμηθέας, δώρησε στον κόσμο. Τις αξίες αυτές τις έχει μεγάλη ανάγκη ο κόσμος για την ελευθερία του και για ένα ανθρωποκεντρικό πολιτισμό.

Περικλής Νεάρχου, Πρέσβυς ε.τ.

Φίλε Θεόδωρε,

Είναι ελάχιστοι οι μεγάλοι οραματιστές, εκείνοι δηλαδή που, ξεπερνώντας τα όρια του επιστητού, διείσδησαν με την ερευνητική ματιά τους στο ανεξερεύνητο Ελληνικό Σύμπαν. Και λέγοντας σύμπαν, εννοώ όλους εκείνους τους μικρούς και μεγάλους γαλαξίες του Στερεώματος, που το αθάνατο ελληνικό πνεύμα εδημιούργησε.

Και οι οραματιστές αυτοί, οι ελάχιστοι, εκπροσωπούν τον Περιούσιο Λαό των Ελλήνων στη μακρά ιστορική του διαδρομή. Και ως βιγλάτορες, ακροβολίζονται στις επάλξεις της παγκόσμιας διανόησης. Και εκπροσωπούν τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας.

Σε αυτήν την σχολή των ελαχίστων οραματιστών, ανήκει ο Θεόδωρος Δάλμαρης, ο οποίος με το ποιητικό του έργο (πρωτότυπο σε ύφος και βαθυστόχαστο σε περιεχόμενο) ξαφνιάζει, εκπλήσσει, προβληματίζει και γοητεύει.

Γέννημα και φύτρα των αρκαδικών βουνών, έμεινε άτρωτος από τις φθοροποιές νεωτερικές αντιλήψεις. Έμεινε ατόφιος Έλληνας. Με καθαρή συνείδηση, προσέγγισε το φαινόμενο Ελλάς- Ελληνισμός « οντολογικά και ιδεολογικά, ως το πνεύμα- γεννήτωρ του κόσμου», η πηγή του φωτός και η προαιώνια μήτρα των οικουμενικής διάστασης δημιουργημάτων.

Ο τίτλος « Προμηθέας » είναι τίτλος ευρηματικός και εμβληματικός. Ταυτόχρονα δε συμβολικός, αλλά και προσδιοριστικός ενός Λαού- μάρτυρα και συνάμα Λαού- φωτοδότη. Τη δραματική πορεία αυτού του Λαού στην ιστορική του διάσταση, ένας άλλος μεγάλος ποιητής του παρελθόντος αιώνα, ο Κωστής Παλαμάς, τη διεκτραγώδησε με το « Δωδεκάλογο του Γύφτου» και τη « Φλογέρα

του Βασιλιά». Ο Θεόδωρος Δάλμαρης τη διεκτραγωδεί με τον « Προμηθέα» του. Ο Δάλμαρης, όμως, πρωτοτυπεί γιατί εισάγει στον ποιητικό λόγο τη φιλοσοφία, και αντίστροφα, στην σφαίρα της φιλοσοφικής σκέψης εισάγει τον ποιητικό λόγο. Τα ζευγαρώνει και τα συνδέει αρμονικά και τα δύο.

Από τον πυρήνα του έργου του εκπορεύεται ο διδακτικός ποιητικός λόγος ως αιχμή και δόρυ του Ελληνικού Πνεύματος, του Ελληνισμού απέναντι στις φθοροποιές και διαβρωτικές επιδράσεις της πολυεθνικής και θολής κουλτούρας, η οποία στοχεύει στην εξαφάνιση του πολιτισμού του και της ιδιαιτερότητάς του.

Φίλε Θεόδωρε, θερμά συγχαρητήρια.

Φιλικά

Παναγιώτης Νικ. Κρητικός

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι,

Σε μία εποχή που οι ανθρώπινες αξίες καταπατούνται και η πνευματική ελίτ
σιωπά συνωμοτικά, η Νέα Παγκόσμια Διδακτορία σαρώνει, διαλύει, αρπάζει ότι
αξίζει , σκοτώνει, πολτοποιεί, φανατίζει και τρομοκρατεί τους πάντες.
Η ανθρωπότητα χωρίς αρχές, ελευθερία, ελπίδα και αγάπη πορεύεται στον
αιώνιο θάνατο, αδύναμη να επιχειρήσει τη μεγάλη υπέρβαση.
Αυτοί που μας κυβερνούν είναι βέβαιο ότι δεν διάβασαν Όμηρο, δεν τους
είπε κανείς για τη συμπαντική αποστολή τους, δεν έμαθαν ούτε είδαν το φως που
έκλεψε για χάριν του ανθρώπου ο Προμηθέας, δεν γνωρίζουν πλέον την αγάπη
του Χριστού και δεν γεννούνται με τον άγγελο που λέγεται μητέρα.
Και ο εφιάλτης ερωτά αξίζει να είσαι Έλλην και να ζεις; Δυστυχία ή Ευτυχία
να είσαι Έλλην;

Σε αυτή τη σημαντική για την ανθρωπότητα καμπύλωση του χρόνου, μέσα
στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, κάποιος
φωτισμένος, φορτισμένος από απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο, πεισματάρης
μελετητής, αγωνίζεται με πίστη και πάθος να εξουδετερώσει τη φθορά.
Σε μια εποχή, όπου τα περισσότερα βιβλία γράφονται χωρίς σκοπό και οι
συγγραφείς τους αναλύουν σε αυτά ασήμαντες και αδιάφορες, για τον αναγνώστη,
σκέψεις και προσωπικές τους καταστάσεις, έρχεται το πνευματικό δημιούργημα
του Θεόδωρου Δάλμαρη να καταγραφεί στα λίγα σημαντικά έργα που έχουν
γραφεί κατά καιρούς. Αναμφισβήτητα πρόκειται για συγγραφικό άθλο!
Αυτός είναι ο αγαπημένος μας Θόδωρος Δάλμαρης, ο οποίος με τα Βιβλία
του «ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ . ΕΛΛΑΔΑ Ο ΑΙΩΝΙΟΣ
ΔΕΣΜΩΤΗΣ » και «Ευτυχία ή Δυστυχία να είσαι Έλληνας.» δείχνει τον δρόμο των
μεγάλων προσδοκιών, το δρόμο της υπέρβασης και της αέναης ευτυχίας.
Δεν νομίζω ότι έχω τις περγαμηνές που θα μου επιτρέψουν να ασκήσω κριτική
σε ένα πνευματικό δημιούργημα-σταθμό στην μεταπολιτευτική ζωή του τόπου.
Το έργο του Θεόδωρου Δάλμαρη, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί
«πνευματική παρακαταθήκη» αφού τα γραφόμενά του αποτελούν ένα ιδιότυπο
κεφάλαιο της Ελληνικής Γραμματείας σε μιά εποχή που ο άνθρωπος παραπαίει
μέσα σε έναν καθημερινώς μεταβαλλόμενο κόσμο αποσύνθεσης
Ο γραπτός λόγος του Θεόδωρου Δάλμαρη δίνει ένα κομμάτι από το πιστεύω
του λογοτέχνη που δείχνει με τεντωμένο δάχτυλο τα κρίσιμα προβλήματα της ζωής
και τα αποτελέσματα της καταλυτικής δράσεως των συνθηκών, κάτω απ’ τις οποίες
το ανήσυχο πνεύμα ενός δημιουργού δεν υποτάσσεται.
Και ο πολυτάλαντος Θεόδωρος Δάλμαρης ποίος είναι; Μία ευγενική
παρουσία, απλή σαν το φως στη μοναξιά του πλήθους, μιά πηγή φωτός στη λύσσα
του σήμερα, ένας ακούραστος εργάτης του πολιτισμού, ένας πολύπλευρος, πιστός
υπηρέτης του πνεύματος που ευτυχώς πολλοί από εμάς έχουμε την τύχη να
εισπράττουμε τους καρπούς του άοκνου αγώνα του και κάθε φορά που εμείς
μελετάμε το έργο του νοιώθουμε να μιλά στις καρδιές μας. Μία αστείρευτη
λαλαίουσα Πηγή Δημιουργίας. Μια πνευματική προσωπικότητα που αναλώνεται
στην υπηρεσία του ανθρώπου. Ένα συνειδητοποιημένο άτομο, ένας Δημιουργός
με αυτογνωσία και ιδιαίτερο χάρισμα στοχασμού.
Όταν οι αισθήσεις αδυνατούν να εντοπίσουν το άγνωστο, τότε η διανόηση του

Θόδωρου εναλλάσσεται με την φαντασία, η υπέρβαση των ορίων του χωροχρόνου
δημιουργεί θεούς και ήρωες που η φήμη τους και η δόξα τους αποτυπώνονται και
διαδίδονται με τον πλέον αριστοτεχνικό τρόπο από τη γραφή του Θόδωρου, μέσα
από το θεϊκό εργαλείο της Ελληνικής γλώσσας, που ανοίγει τις γέφυρες
επικοινωνίας, της γνώσης, της σοφίας, της αγάπης, της ελευθερίας και της
σύνδεσης των ανθρώπινων με το Θείο.

Τα 193 ερωτήματα που έθεσε ο κ. Νίκος Δήμου στο βιβλίο του «Ευτυχία ή
Δυστυχία να είσαι Έλλην;» απαντώνται στο ομώνυμο βιβλίο του κ. Δάλμαρη κατά
τρόπο αντικειμενικό, αποδεικνύοντας την μεγάλη διαφορά στη σκέψη και στον
ψυχισμό των δύο συγγραφέων.
Από τις απαντήσεις του κ. Δάλμαρη, ο κ. Δήμου ως αρνητής της Ελληνικής σκέψης
απογυμνώνεται, προβάλλοντας τον εσωτερικό μικρόψυχο κόσμο του, την
προβληματική, ατάλαντη, ανύπαρκτη εθνική τους συνείδηση και την υποταγή του
στη Νέα Τάξη Πραγμάτων με αποτέλεσμα ο απλός μελετητής να συμπεράνει ότι «
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι»
Θα έλεγε κανείς, ότι στο βιβλίο αυτό, αντιπαρατίθενται, ενώπιος-ενωπίω, οι δύο
αιώνιοι μονομάχοι. Ο κόσμος του κακού με το κόσμο του καλού. Ο ένας με
αφοριστικά ‘θέσφατα’, αρνούμενος την Αξία του Ανθρώπου, που τον θεωρεί φορέα
δυστυχίας, ενώ θεωρεί ακόμα περισσότερο δύστυχο τον Έλληνα και το Ελληνικό
Έθνος.
Ο άλλος μονομάχος πιστεύει στην υπέρτατη αξία του Ανθρώπου, στο Θεϊκό
προνόμιο να είσαι Άνθρωπος
Αμφότερα τα έργα του κ. Δάλμαρη θα πρέπει να αποτελέσουν ένα είδος εγκολπίου
για κάθε έλληνα, το οποίο θα πρέπει να διδάσκεται και να διαδίδεται εντός και
εκτός Ελλάδος, προκειμένου ο σύγχρονος άνθρωπος να γίνει κοινωνός του
ελληνικού πνεύματος, της αρχαίας και νέας Ελληνικής Γραμματείας.

Φίλες και φίλοι όλα τα μεγάλα πνεύματα της ιστορίας υποκλίνονται μπροστά σ’
αυτό το ανεπανάληπτο ελληνικό θαύμα, που απλόχερα οι Έλληνες πρόσφεραν στο
κόσμο και που τόσο αριστοτεχνικά περιγράφει ο δικός μας ποιητής και
συγγραφέας Θόδωρος Δάλμαρης.
Το δίδαγμα από τον σχολιασμό μου θα το δώσω με τον επίλογο ενός άλλου
ποιήματος του Θόδωρου που έλαβε το Πρώτο Βραβείο Ποιητικής Ενότητας:
Από ΚΕΛΑΙΝΩ, περιοδικό Λόγου και Τέχνης
Εγερθείτε, σαλπίζουν, ίτε παίδες Ελλήνων
του Αυγείου την κόπρο, με φωτιά καθαρίστε
Κυβερνήτες επίορκους, δικαστές, τραπεζίτες
τους ‘δασκάλους’ που έκρυψαν της αλήθειας το φως,
ερπετά ελληνόφωνα, και γλοιώδη μαλάκια,
τρωκτικά που κατέφαγαν της Ελλάδος το βιός
που τα τείχη γκρεμίσανε, τα ιερά βεβηλώσαν,
οι ορδές να εισβάλουνε, πειρατές και ακρίδες.
Τα προστάγματα ακούσατε, των θεών και προγόνων,

κοινωνήστε τα άχραντα, των Ελλήνων το φως,
Εγερθείτε, σκοπεύσατε στην καρδιά τον Μινώταυρο,
και τον ήλιο σηκώσατε στην τροχιά του να μπει.
Δεν μας πρέπει το έλεος, αλυσίδες για σκλάβους,
τα παιδιά του Απόλλωνα, του Ανθρώπου η φύτρα,
που τη γνώση προσέφερε, τις πηγές της ζωής,
δεν απλώνουν το χέρι, φοβικά σαν επαίτες,
και τη γη τους την άγια δεν πουλάνε ποτέ.
Είναι μήτρα που τρέφει και γεννά ζωοδότες,
πού ματώνει και πέφτει αλλά πάντα νικά.
25-03-2012
Αγαπητέ Θεόδωρε,
Σ’ ευχαριστώ θερμά για την ευγενική προσφορά της πνευματικής σου δημιουργίας
Σμυρλής Στέργιος