Γράφει ο Φαίδων Ευπειθέας (Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του δικηγόρου Κων/νου Θ. Γκέκα)

( Ποιητής – Κριτικός Λογοτεχνίας)

Εισαγωγικά

Η ‘ΓΥΝΑΙΚΑ’, είναι το τελευταίο ποιητικό και δοκιμιακό έργο του λογοτέχνη Θεόδωρου Δάλμαρη.

Είναι ταυτόχρονα και μία φιλοσοφική προσέγγιση του ποιητή για το ΟΝ-ΓΥΝΑΙΚΑ, όπως παραστατικά αποτυπώνεται και στον υπότιτλο του έργου, «ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΟΝ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΔΕΣΜΩΤΙΣ».

Κάθε ον στο σύμπαν, υπόκειται σε κάποιες φυσικές νομοτέλειες.

Αφ’ ενός μεν στις νομοτέλειες της ανάγκης (δηλαδή της φυσικής πραγματικότητας), καθώς, είναι συγκεκριμένο το γεωγραφικό κλιματολογικό πλαίσιο που μπορεί να κινηθεί ο άνθρωπος και δη η γυναίκα και αφ’ ετέρου, στις ηθικές επιταγές που κουβαλά το κάθε είδος, ανάλογα με την νοημοσύνη του με την οποία λειτουργεί στο κοινωνικό περιβάλλον.

Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται ο ποιητής, είναι τεράστιο και σε πολλές πλευρές του, ανεξερεύνητο.

Μοιραία ο αναγνώστης, όπως και ο κριτικός, έχει πολλές δυσκολίες για να το προσεγγίσει και εξ ίσου πολλές πλευρές να διερευνήσει. Ταυτόχρονα, ο κριτικός έχει το επί πλέον καθήκον να ταξινομήσει τον ποιητή και να τον κρίνει, τόσο για το περιεχόμενο, όσο και για το ποιητικό κα καλλιτεχνικό του ύφος και να βοηθήσει τον αναγνώστη στην κατανόηση του έργου.

Μια όμως σπουδή πάνω στο συγκεκριμένο έργο, σημαίνει συγγραφή ενός άλλου βιβλίου. Γι’ αυτό, θα συμβούλευα κάθε αναγνώστη, το παρόν βιβλίο να το δει σαν ένα παιχνίδι μάθησης και απόλαυσης.

Κατ’ αρχήν, να απολαύσει την γλώσσα, όπως κάνει ο ποιητής.

Ο λόγος του κελαρυστός σε παρασύρει σ’ ένα διαρκές τραγούδι, που απ’ όπου και να το πιάσεις σου δίνει το ρυθμό όλου του έργου π.χ:

«Να μην γραφεί η μοίρα του, στης Μάνας του την μήτρα / εκεί, που οι νόμοι κένταγαν τη Θεϊκή μορφή του. Η αλλού: «Κι’ έγινε πια ο Ιανός, δικέφαλος δυνάστης / χταπόδι πολυπλόκαμο. Μια κεφαλή δυό όψεις. Ή, «Δεν το μπορούνε οι Θεοί, δεν το προβλέπουν οι νόμοι. / Μόνο Γυναίκες, οι Γοργώ, σμιλεύουν Βασιλιάδες. / Κάνουν σοφούς και Ήρωες και κόρες να γεννάνε, / Θεούς και Σπάρτακους μαζί και Μπουμπουλίνες Μάνες. / Αγγελικές και θελκτικές, Ουράνιες Μερόπες, / που τις μυήσαν οι Θεοί, στα μυστικά της Γνώσης. / Στην ομορφιά που κουβαλά το θαύμα, την σαγήνη. / Φτερά λευκά του Έρωτα και της Αντρειωσύνης.

Στην ουσία λοιπόν, το έργο είναι και ένας ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΤΟΥ 21^ΟΥ ΑΙΩΝΑ, ένα συνεχές τραγούδι που ο καθ’ ένας, μπορεί να το απολαύσει και να το σιγοτραγουδήσει απ’ όπου και αν το πιάσει. Ένα λυρικό ποίημα, πρωτότυπο και αντάξιο του Ερωτόκριτου, παράλληλα δε και σπάνιο γιατί ελάχιστα τέτοια ποιήματα γράφονται στην εποχή μας, στην εποχή των μεγάλων ταχυτήτων.

Το δεύτερο στοιχείο στο ποιητικό έργο του Θ. Δάλμαρη, είναι η εγκυκλοπαιδική μόρφωση. Κάτω από κάθε ποίημα, υπάρχει πάντα μια αναφορά σε πρότυπα πνευματικά έργα, σε ορισμούς, διανθισμένους με σύντομα περιεκτικά σχόλια, που δίνουν άμεσα την δυνατότητα στον αναγνώστη να πάρει πληροφορίες, να τις φιλτράρει και να τις συγκρίνει με τις δικές του θέσεις. Όταν δε, τις θέσεις του ποιητή τις συγκρίνει ο αναγνώστης με τις δικές του θέσεις, αυτόματα εισέρχεται στο τρίτο στοιχείο του παιχνιδιού.

Στη σύγκριση των φιλοσοφικών θέσεων – απόψεων, στην ανάδυση της λογικής (άποψη – πείραμα – κρίση – απόδειξη), δηλαδή στο αίτιον και αιτιατόν του Αριστοτέλη, όπου το νοητικό παιχνίδι παίρνει πλέον άλλη χάρη και σημασία, παίρνει διαστάσεις υπερβατικές και ο αναγνώστης, δεν μένει στο επιφαινόμενο, αλλά διεισδύει σε βάθος στο κείμενο και παράλληλα κατακτά άλλα βήματα γνώσης, που τον οδηγούν σε ανώτερο πνευματικό επίπεδο.

Σ’ αυτό το τρίτο επίπεδο, θα ρίξω τον προβολέα της κριτικής μου για να αναδείξω κάποιες ουσιαστικές πλευρές από το πνευματικό έργο του Θ. Δάλμαρη.

Η λύση της εξίσωσης

«Ο Έρωτας, πυροδοτεί την θέλησή μας για υπέρβαση των αδιέξοδων και των κλειστών οριζόντων, υπέρβαση που θα μας καταστήσει κατόχους μεγαλύτερης γνώσης και Δημιουργούς, πέρα από τα όρια της φυλακής μας και θα μας ανατάξει τελικά σε Πράους.

Ο Έρωτας γεννά την πραότητα, εξακοντίζει την διχόνοια και παράγει έργα δημιουργίας και ευτυχίας. Η πραότητα, αποτρέπει την σπατάλη δυνάμεων, τις άσκοπες αντιπαλότητες και ενσωματώνει το Ατομικό Είναι μας στο Συμπαντικό Είναι (ορισμός Θ. Δάλμαρη, σελ. …)

Ο Θ. Δάλμαρης, είναι πρωτίστως Μαθηματικός. Και ως Μαθηματικός δεν του αρέσει να υπάρχουν ‘άλυτες εξισώσεις’. Στο δισεπίλυτο πρόβλημα που εισήγαγε ο Όμηρος στην Ανθρωπότητα, μέσα από την Ιλιάδα, πρόβλημα που γεννήθηκε από τον έρωτα της ωραίας Ελένης με τον Πάρι και οδήγησε σε ένα ανθρωποκτόνο πόλεμο Αχαιών – Τρώων, ο ποιητής εισάγει τη δική του λυτρωτική παράμετρο. Σ’ αυτή την συνάρτηση, που επί χιλιετίες κυρίαρχη παράμετρος παραμένει η διχόνοια, ο Θ. Δάλμαρης, εισάγει αυτήν τη θεμελιακή παράμετρο της πραότητας, ως γέννημα του Έρωτα, ισορροπώντας και εκμηδενίζοντας την διαμετρικά αντίθετη της διχόνοιας, γέννημα επίσης του Έρωτα.

Βλέπουμε ότι ο ποιητής, την ώρα της Μάχης που η διχόνοια γιγαντώνεται και καταστρέφει τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους, εισάγει στην συνάρτηση τον παράγοντα της πραότητας. Αυτή η πρωτοτυπία, αποτελεί ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΝΟΗΤΙΚΟ ΑΛΜΑ, καθώς αναδεικνύει την πνευματική και η ηθική φύση του Ανθρώπου η οποία υπερτερεί της χθόνιας φύσης του. Και ενώ η χθόνια πλευρά του, τον τραβά προς τα κάτω, σε ένα φυσικό και πνευματικό Άδη, η Γνώση που γεννήθηκε στο καμίνι του έρωτα, μετουσιώνεται σε σοφία, που πατάσσει τον φόβο για το Άγνωστο. Αυτή η αναδυόμενη Αλήθεια είναι η κεντρική ΙΔΕΑ και το λυτρωτικό ΝΟΗΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ που για πρώτη φορά επιτυγχάνεται στο πρωτοποριακό έργο του Θ. Δάλμαρη, καθώς, ενσωματώνει στο δοκιμιακό έργο του, παράλληλα με την δύναμη της διχόνοιας, ως αλληλοεπιδρούμενη αντίρροπη δύναμη, την δύναμη της πραότητας.

Ανασύρει ο ποιητής, την γνωστή αλλά σε αχρησία από την σύγχρονη φιλοσοφία και σκέψη ρήση: ‘ουδέν καλό αμιγές κακού και τανάπαλιν’ και πάνω σ’ αυτή τη ρήση, χτίζει στέρεα των ορισμό του.

Πρέπει να τονίσουμε την ιδιότητα, Δύναμη της Πραότητας, που εισάγει ο ποιητής στον ορισμό του, γιατί η έννοια αυτή έχει χαθεί και στα Ομηρικά Έπη και εμφανίζεται μόνο στο τέλος της Οδύσσειας με την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη και το σμίξιμο με την Πηνελόπη. Όμως ο αναγνώστης στην ‘ΙΛΙΑΔΑ ‘ και στην ‘ΟΔΥΣΣΕΙΑ’ έχει εγκλωβιστεί στον Ιστό της Αράχνης, που δημιούργησε η ιδιότητα – Δύναμη της Διχόνοιας. Όμως Έρωτας δεν είναι μόνο η Διχόνοια. Είναι ταυτόχρονα και Διχόνοια και Πραότητα, που όπως παραστατικά και σοφά λέει ο Θ. Δάλμαρης στον ορισμό του ‘σπάει το όρια της φυλακής’. Είναι το τέλος μιας μακραίωνης διαδρομής, ένας συνεχής αγώνας, που θα μας οδηγήσει στην Επικούρεια Ηδονή, στην Αταραξία της Ολοκληρωμένης Πραότητας. Κι’ αυτή η Ηδονή, που αποτρέπει την Αλγηδώνα (πόνο), ή που καλύτερα, ενσωματώνει τον πόνο, ώστε να παράγει Ηδονή (Ευαρέσκεια), είναι τελικώς το υπέρτατο νόημα μιας ευτυχισμένης ζωής που ποθούμε.

Αλλά οι Ελληνικοί μύθοι, δεν επιχειρούν την διδαχή προσωπικών ιστοριών.

Σηματοδοτούν και κωδικοποιούν τους αρμούς και τις διαδρομές του Αξιακού μας συστήματος και προδιαγράφουν την πορεία που πρέπει να ακολουθεί ο Άνθρωπος, στην Οδύσσειά του, προς την επικράτεια της τελείωσής του.

Περί της ετυμολογικής ερμηνείας της λέξης ‘ΕΡΩΣ’.

Την φράση, Το καμίνι του Έρωτα, αναφέρει ο Θ. Δάλμαρης στο ποίημά του και αφιερώνει αρκετές σελίδες για να εξηγήσει την έννοια του Έρωτα, παραθέτοντας σχεδόν όλες τις φιλοσοφικές προσεγγίσεις από αρχαιοτάτων χρόνων για την ερμηνεία του.

Θα προσθέσω, επί πλέον εδώ, ως μία πολλή σημαντική ερμηνεία την διατύπωση στο Λεξικό ΣΟΥΙΔΑ, ΤΟΥ 10^ου Αιώνα μ.Χ. ύψιστη δουλειά των Βυζαντινών Λεξικογράφων γραμματικών.

ΕΡΩΣ: Το πρώτο στοιχείο και μέγιστο της των όντων, πολυθεάμονος ιστορίας και φιλοπονοία και αγχίνοια. Ούτως δε εστίν, ο των απάντων των καλών και προσέτι αγαθών δεινότατος ιχνευτής. Ζήτει (αναζήτα δηλαδή) τα λοιπά κατά στοιχείον: τουτέστιν αγχίνοιαν και φιλόπονον, ά δή, καλεί Δαμάσκιος στοιχεία πρώτα και μέγιστα της των όντων πολυθεάμονος ιστορίας. Ζήτει περί έρωτος εν τω Διογένη.

Αφού λοιπόν ορίζεται, ότι ο έρως είναι το πρώτο και μέγιστο στοιχείο για να ανακαλύψουμε, την ΜΑΚΡΑΙΩΝΗ (πολυθεάμονος) ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ, το λεξικό, μας προτρέπει σ’ αυτή την δουλειά να πέσουμε με φιλοπονία, δηλαδή ως φίλεργοι, φίλοι της εργασίας και πρόθυμοι να κοπιάσουμε επί πολύ και με αγχίνοια, δηλαδή, με σύνεση και όχι μόνον, γιατί σύμφωνα με τον ορισμό, ευμάθεια (δηλαδή η πολύ καλή μάθηση), απαρτίζεται από τρία μέρη.

Την αγχίνοια, την μνήμην και την οξύτητα.

Μνήμη δε είναι, η τήρηση (αφομοίωση) όσων έμαθε κάποιος.

Οξύτητα είναι, η ταχύτητα της διάνοιας.

Αγχίνοια όμως, είναι απ’ όσα έμαθε κάποιος, να έμαθε επί πλέον να κυνηγά και να συλλαμβάνει και όσα δεν έμαθε.

Με οδηγό αυτή την θέση, ως ιχνευτής, προσεγγίζω και εκθέτω την προσωπική μου άποψη.

Η λέξη Έρως, προέρχεται από το ρήμα, εράω – ώ = ερώ. Η πρώτη κυριολεκτική έννοια του ρήματος είναι, ξερνώ – αδειάζω. Η δεύτερη σημασία του ρήματος, είναι, αγαπώ πάρα πολύ, με ερωτικό πάθος.

Η λέξη προέρχεται από το άρα – αρούρα – έρα (γη). Εμφανίζεται με δύο μορφές.

Έρος με όμικρον και έρως με ωμέγα.

Στην ουσία, έρος σημαίνει ξερνώ γη (π.χ. ηφαίστειο που ξερνά λάβα – πυρ, με υλικά της Γης) και έρως, σημαίνει ξερνώ θάλασσα – πέλαγος.

Μια τέτοια εικόνα είχαμε την εμπειρία να βιώσουμε στις οθόνες των τηλεοράσεων, το 2011, από το τσουνάμι της Φουκοσίμα στην Ιαπωνία. Εκεί είδαμε όλη την θάλασσα να ξεβράζεται επί της γης (νήσου) και σε βάθος χιλιομέτρων να διεισδύει και να καλύπτει αυτήν με εκατομμύρια τόνους νερού.

Αυτή η αναμόχλευση του πλανήτη Γη, είναι πιθανόν το πρώτο στοιχείο της γεννήσεως των όντων.

Ας ειδικεύσουμε στο Ανθρώπινο γένος.

Ένα ανδρόγυνο ερωτεύεται πολύ και οδηγείται στην ερωτική πράξη και εκείθεν στην κύηση μιάς νέας ζωής.

Ποιό είναι το πρώτο και βασικό σύμπτωμα της Γυναίκας; Ο Εμετός. Η γυναίκα που συλλαμβάνει αναδεύεται και ξερνά, έως ότου, η κύηση πάρει τον φυσιολογικό της ρυθμό και έρθει η στιγμή της δεύτερης αποβολής, δηλαδή της εξόδου του εμβρύου με την γέννα στο φυσικό περιβάλλον.

Από το ειδικό, περνώντας στο γενικό, βάζουμε στη θέση της Γυναίκας την Γη.

Εάν λοιπόν, η προέλευση των όντων γεννήθηκε από την Γη (αυτοχθόνια), σημαίνει ότι και η Γη, πρέπει κάποια στιγμή, να βρέθηκε στην ίδια κατάσταση με την Γυναίκα, δηλαδή να άναψε το ερωτικό της πάθος (καμίνι του έρωτα), να ανέβηκε δηλαδή η θερμοκρασία – κλιματική αλλαγή. Λόγω αυτής της θερμοκρασίας αναδεύονται τα στοιχεία, εκ των οποίων συντίθεται η Γη, ξεσπάει η διχόνοια – διάσπαση αυτών, δηλαδή, υπάρχει ο Έρος και ο Έρως, η ανάδυση, η αναμόχλευση και η μίξη όλων αυτών των στοιχείων, το σπάσιμο των νερών, όπως γίνεται στην έγκυο γυναίκα, δηλαδή το λιώσιμο (τήξη) μεγάλης ποσότητας παγετώνων από Βόρειο και Νότιο Πόλο.

Φυσικά, αυτό δεν γίνεται κάθε μέρα. Όπως μια γυναίκα, γεννά μια ή περισσότερες φορές, έτσι και η Γη δεν είναι ώριμη να γεννά κάθε φορά. Υπάρχει δηλαδή μια αναλογία στο χρόνο ωρίμανσης σε κάθε είδος. Άλλος για τη Γη, άλλος για την Γυναίκα, άλλος για το μυρμήγκι.

Προσπάθεια ανίχνευσης του ιστορικού χρόνου της γέννησης της Γης, θα κάνω παρακάτω.

Ο Πρίαμος, ο Έκτωρ, ο Πάρις και η Πραότης

Άλλος είναι ο χρόνος ζωής των μυρμηγκιών, άλλος του Ανθρώπου και άλλος της Γης.

Όμως, ο Άνθρωπος έχει τη δυνατότητα παρά την πεπερασμένη διάρκεια της ζωής του, να παρατηρεί το περιβάλλον, που περικλείει τον πλανήτη Γη, να καταγράφει συμπεριφορές και να βγάζει συμπεράσματα. Άρα στα ερωτήματα που θέτει κάθε φορά, δίνει και απαντήσεις. Πολλές φορές στα ερωτήματα αυτά, έρχεται το είδος – Άνθρωπος, σε μεταγενέστερες γενιές να δώσει τις απαντήσεις.

Ο Θ. Δάλμαρης είχε μια ευφυή σύλληψη. Να γράψει ένα ποιητικό έργο για την Γυναίκα, ως οντολογική και φιλοσοφική οντότητα και πως συνδέεται αυτό, με το γενεσιουργό αίτιο ΕΡΩΣ. Συνδύασε το θέμα του, με όλες τις εκφάνσεις λειτουργίας της Γυναίκας.

Την συνδύασε ως Μάνα των παιδιών της, ως Δήμητρα τροφό της Γης, ως Αφροδίτη που θέλγει με την ομορφιά της, ως Θεανώ που ερωτεύεται το σοφό και γέροντα δάσκαλό της Πυθαγόρα. Ως Μερόπη που μορφώνει τον σύζυγο Σίσυφο για να τον καταστήσει σοφό. Ως Γοργώ γυναίκα του Βασιλιά Λεωνίδα, που σμιλεύει στην ΑΣΠΙΔΑ του, το ΤΑΝ ή ΕΠΙ ΤΑΣ, που τον παροτρύνει να πέσει στο πεδίο της Μάχης και ας μείνει χήρα. Ως κυρία της Ρω, που φυλάει τα Άγια χώματα της Πατρίδας, μόνη στο έσχατο νησί της Εθνικής επικράτειας.

Ως Ορσηίδα σύζυγο του Έλληνα, που ανεβαίνει το βουνό μαζί του για να βρει σωτηρία το Ανθρώπινο είδος από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Ως Πηνελόπη, που καρτερικά υπομένει τον Οδυσσέα της να γυρίσει στην Ιθάκη.

Ασχολήθηκε στις δύο πρώτες ενότητες της ποίησής του με την Ελληνική αντίληψη. Έσκυψε στην Ελληνική μυθολογία και βρήκε τα ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΠΡΟΤΥΠΑ που αν και αναφέρονται σαν μονάδες, λειτούργησαν ως άτμητα δίπολα (Γυναίκα – Άνδρας) ως ενιαίες αδιαίρετες οντότητες, γεννήτορες Ηρώων, Σοφών, Θεανθρώπων και Θεών . Μα πάνω από όλα να διαιωνίσουν το Ανθρώπινο είδος, πάνω σ’ αυτή την μικρή κουκίδα των αχανών Σύμπαντων, την Γαία – Γη, την Παναγία και Ιερή κοιτίδα ανώτερου πολιτισμού, του Σύμπαντος.

Μοιραία λοιπόν αναγκάστηκε να συγκρίνει την Ελληνική με την Ιουδαϊκή αντίληψη, που περιέχεται στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά και με άλλα θρησκευτικά δόγματα.

Συγκρίνει τις διάφορες αντιλήψεις. Την Ελληνική Ερωτική και την Ιουδαϊκή και όχι μόνο τις αντί-ερωτικές και μισερές για την Γυναίκα αντιλήψεις.

Τις έβαλε να συγκρούονται ποιητικά στο πεδίο της ζωής. Και μέσα από τα ίδια τα κείμενα ανέδειξε την διαμετρική ποιοτική τους διαφορά.

Ανέδειξε τον κίνδυνο που επέρχεται για το Ανθρώπινο είδος, εάν χαθεί ο Ελληνικός Μύθος και Λόγος και οδηγηθούμε στον ερεβαϊκό μεσαίωνα.

Μοίρασε το έργο του ισότιμα. Δύο ενότητες αναφέρονται στην Ελληνική σκέψη, δύο στην Παλαιά Διαθήκη, μία στο τρίτο φύλο και από την έκτη ενότητα και μετά, αναφέρεται στο ζήτημα της ‘ΗΘΙΚΗΣ ΕΠΙΤΑΓΗΣ’ και επισημαίνει ότι:

Η πνευματική αναγέννηση της Γυναίκας ως σύμφυτη ιδιότητα με τον φυσικό ρόλο της, είναι η λύση από το Αδιέξοδο του ζοφερού παρόντος. Επισημαίνει ότι, αν πάρει χεράκι-χεράκι τον σύζυγο, το γιό και την κόρη, αν βάλει την οικογένεια στον καλό δρόμο, τότε ο Αγώνας δεν μπορεί να είναι χαμένος και οι ΑΟΡΑΤΕΣ ΣΚΙΕΣ θα εξαφανισθούν.

Η κατανόηση της φυσικής πραγματικότητας των ΟΜΗΡΙΚΩΝ ΕΠΩΝ, θα μας δώσει και εδώ την Λύση, μέσω της ΠΡΑΟΤΗΤΑΣ.

Ο ΠΡΙΑΜΟΣ, λέξη που προέρχεται από την σύνθεση των λέξεων, πριν + άμητος, δηλαδή , ο πριν θερισμένος (άμητος) τόπος = ΠΡΙΑΜΗΤΟΣ = ΠΡΙΑΜΟΣ, είναι η ακμή του Γεωργικού πολιτισμού γιατί ο Άνθρωπος ξέρει να καλλιεργεί και να θερίζει.

Τότε έρχεται ο ΕΚΤΟΡ, ο έχων κτήση (κτάομαι – κτώμαι) ο καλλιεργητής. Στην συνέχεια έρχεται ο ΠΑΡΙΣ, δηλαδή η (Π)ύλη της (Αρ)ούρας Γης στην οποία εισδύει (ΙΣ), η κάθετη ακτινοβολία.

Ο Πάρις, που η Μάνα του (ΕΚΑΒΗ), είδε ως όνειρο πριν γεννηθεί, ότι είναι ΑΝΑΜΜΕΝΟΣ ΔΑΥΛΟΣ, επιλέγεται λόγω της δίκαιης κρίσης του από την ΕΡΙΔΑ, να αποφανθεί ποια είναι η πιο όμορφη. Η ΗΡΑ, Η ΑΘΗΝΑ, ή Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ;

Αυτός επιλέγει την ΑΦΡΟΔΙΤΗ, που συμβολίζει μια κλιματολογική κατάσταση της Γης, που έχει τυλιχθεί σε ΑΦΡΟΥΣ.

(Προοίμνιο ύπαρξης του φαινομένου παρουσιάστηκε στην ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ, όπου για κάποιες ημέρες, μέρος της Ηπείρου καλύφθηκε από τους αφρούς της θάλασσας. Αυτό συνέβει πριν λίγα χρόνια.) Εξ’ ού και η λέξη Ήπειρος, ΑΦΡΙΚΗ.

Αυτή η επιλογή, έφερε την ΔΙΧΟΝΟΙΑ. Η Διχόνοια έκλεψε την ωραία ΕΛΕΝΗ. (Σύνθετη λέξη αραγές από το ρήμα Ελεώ (ΕΛΕ) + ΝΗ, το επίρρημα που σημαίνει χωρίς, δηλαδή ΕΛΕΝΗ = ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΟΣ; από τον σύζυγό της ΜΕΝΕ – ΛΑΟ, που επέφερε την οργή (ΜΕΝΟΣ) του Λαού την οποία έδωσε στον ΠΑΡΙ.

Ο Πάρις την πήρε στην ΤΡΟΙΑ (εκ του ρήματος τιτρώσκω), τον πληγωμένο τόπο δηλαδή, που κτυπήθηκε από τον ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ, δηλαδή το ΑΛΟΓΟ του Ποσειδώνα, που κτυπά την Αρούρα ΓΗ, (Δ)ολίως.

Ο ΕΚΤΩΡ, πέθανε αφού είδε την γη του να πλημμυρίζει από την θάλασσα (ΩΚΕΑΝΟ) και από ΕΚΤΟΡ (με-ο-κάτοχος Γης), μετατράπηκε σε (με ωμέγα) κάτοχος θάλασσας.

Παρομοίως, οι Αχαίοι (Αχα + Αια) δηλαδή, οι κάτοικοι Γης (Αια) δίπλα σε νερό, που κυλάει στο χώμα (ΑΧΑΙ), αν και νικητές είδαν να σκοτώνεται Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ και να πνίγονται στην θάλασσα οι σύντροφοι του ΟΔΥΣΣΕΑ και να μην γυρίζουν πίσω στην Πατρίδα, πλην, του ΟΔΥΣΣΕΑ.

Η ολοκλήρωση των ΟΜΗΡΙΚΩΝ ΕΠΩΝ, που κυριαρχούνται από την Διχόνοια, επέρχεται με το σμίξιμο της ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ με τον ΟΔΥΣΣΕΑ.

Η ΠΡΑΟΤΗΤΑ = ΑΤΑΡΑΞΙΑ, επανέρχεται στον πλανήτη ΓΗ, που κτυπήθηκε από την κλιματολογική αλλαγή και τον Ανθρώπινο πόλεμο και ο Άνθρωπος είναι πλέον ώριμος να πορευθεί προς τον σκοπό της ύπαρξής του.

Πότε ιστορικά έγιναν όλα αυτά; Όταν γεννήθηκε ο ΠΑΡΙΣ.

Πότε έζησε ο ΠΑΡΙΣ; Όταν τον θήλασε η ΑΡΚΟΥΔΑ.

Ποιά είναι η ΑΡΚΟΥΔΑ; Ο Αστερισμός της μικράς άρκτου (aumi) ή Πολικός Αστέρας.

Πότε ο πολικός Αστέρας βρίσκεται στον νοητό κάθετο Άξονα του Βόρειου Πόλου; Στην εποχή μας, λέει η Αστρονομία και θα βρίσκεται εκεί, μέχρι το 2105 μ.Χ. Μετά θα απομακρύνεται και θα ξανάρθει στο ίδιο σημείο, μετά από 26000 ηλιακά έτη.

Τι κάνει ο Πολικός Αστέρας; Ως πιο θερμό άστρο από τον Ήλιο, μεταφέρει ηλεκτρομαγνητική ενέργεια στο Ηλιακό μας σύστημα και επιφέρει κλιματικές αλλαγές επί της Γης. (Άνοδος θερμοκρασίας) γιατί βρίσκεται σε κάθετη θέση. Δικαιώνεται λοιπόν το Λεξικό ΣΟΥΙΔΑ, όταν λέει, πως ο ΕΡΩΣ είναι το πρώτο και μέγιστο στοιχείο, που μας ομιλεί για την πολυθεάμονα (με πολλά θεάματα – εικόνες – επεισόδια) ιστορία των όντων.

Ταυτόχρονα δικαιώνεται και ο διανοητής – ποιητής Θ. Δάλμαρη. Γιατί; Γιατί μας λέει στον ορισμό του, ‘Η Πραότητα αποτρέπει τη σπατάλη δυνάμεων, τις άσκοπες αντιπαλότητες και ενσωματώνει το Ατομικό μας Είναι στο Συμπαντικό Είναι’. Από την ανάλυση που κάναμε ανωτέρω είδαμε, ότι η έννοια του Έρωτος εκτός από πρωταρχικό στοιχείο, του κάθε όντος ατομικά, είναι και πρωταρχικό στοιχείο της Συμπαντικής Λειτουργίας. Άρα, το ‘καθ’ εικόνα και ομοίωση’ ταιριάζει ως καθολική ιδιότητα από το απλό μυρμήγκι, έως τον Άνθρωπο και πέρα απ’ αυτόν, ως κανόνες – νόμοι λειτουργίας του αχανούς Σύμπαντος.

Να γιατί είναι τεράστιας αξίας η μελέτη της Ελληνικής Μυθολογίας και της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Γιατί ενσωματώνουν όλη την κωδικοποιημένη γνώση και παράλληλα αποκαλύπτουν, ότι ο Έλλην Άνθρωπος, υπό την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΗ, παρήγαγε κοσμογονικό έργο. Έρχεται λοιπόν τώρα, ο ποιητής και μας λέει, ότι η Πραότητα είναι αυτή η ιδιότητα – δύναμη, που ενυπάρχει στην έννοια του Έρωτα, που ξεπερνά την Διχόνοια – Δύναμη και ενσωματώνει το Ατομικό στο Συμπαντικό Είναι. Λέει παράλληλα και κάτι άλλο, ‘ότι αυτή η Πραότητα αποτρέπει την σπατάλη δυνάμεων και τις άσκοπες αντιπαλότητες’.

Το ποιές είναι οι δυνάμεις της Διχόνοιας που προβάλλουν τις άσκοπες αντιπαλότητες και εκτρέπουν τον Άνθρωπο επιβραδύνοντας το Νοητικό Απελευθερωτικό Άλμα, εξηγώ ευθύς αμέσως.

Το Τρίτο Φύλο – Η Παρεκτροπή στο Θηλαστικό Κόσμο

Και μέσα στον παράδεισο, σμιλεύουν την Δυάδα. / Από τον Φοίβο πιο λαμπρή, εικόνα του πατέρα. / Δυάδα λαμπρή κι’ αήττητη, πρώτη μορφή του κόσμου / το φωταυγάζον Δίπολο, τον Άνδρα και Γυναίκα. / Μα πιο ψηλά στην κορυφή, της στήλης όλων των όντων / είναι η Γυναίκα η άμωμη, που την διέπουν Νόμοι, / Νόμοι της φύσης κι’ εντολές, του Σύμπαντος η τάξη. / Όχι η σκλάβα των ‘ισμών’, η λοβοτομημένη. / Σήμερα η κόρη χάνεται στο άπατο πηγάδι, / τους νιούς με σφρίγος στη ψυχή, τους θέλουν φύλο τρίτο. / Δεν θέλουν ετερώνυμα, για πάντα ν’ αγαπιώνται. / τους θέλουν Άνδρα το πρωί και θηλυκό το βράδυ. / Δεν είναι αυτό παρέκκλιση. Είναι το σχέδιό τους. / Η εκτροπή της φύσης μας κι’ ο ευνουχισμός της σκέψης. / Είναι η νέα μέθοδος, του παιδοκτόνου Κρόνου. / Είναι ο νέος Δούρειος, αφανισμού της πόλης. / Δεν είναι η Θέμις, η Θεά του ήθους και της τάξης. / …

(Από το ποίημα του Θ. Δάλμαρη – ‘Τους Θέλουν Τρίτο Φύλο’)

Η φύση γεννά ζωή. Αναπαράγεται με διάφορους τρόπους εφ’ όσον τα στοιχεία της Δημιουργίας ενώνονται. Στο διάβα των αιώνων η ζωή εμφανίζεται με διάφορες μορφές.

Ξέρουμε το φυτικό κόσμο, όπου το φυτό είναι άμεσα συνδεδεμένο με το χώμα – γη. Γεννιέται, αναπτύσσεται, πεθαίνει, αναγεννιέται. Ξέρουμε το κόσμο των ερπετών, το κόσμο των πουλιών, τον κόσμο των θαλάσσιων όντων. Μέσα σ’ αυτούς τους κύκλους ζωής στη φύση, υπάρχει και το ερμαφρόδιτο είδος, γιατί η φύση για να δημιουργήσει ζωή έχει την ανάγκη για μια αιτία αναγεννήσεως. Όπως ο άνεμος παίρνει το σπόρο από τα λουλούδια και τον σκορπά στη γη για να ξαναγεννηθούν αυτά (μορφή – ανεμογκάστρι θα λέγαμε λαϊκά), έτσι υπάρχουν και είδη, όντας ερμαφρόδιτα που αναπαράγονται.

Ανώτερη μορφή επιβίωσης και συμβίωσης, είναι ο θηλαστικός κόσμος.

Τα θηλαστικά όντα, που έχουν κατακτήσει την αυτεξουσιότητα της κίνησης επί της γης και αναπαράγονται μέσω του διαχωρισμού των φύλων, δεν κουβαλούν το ερμαφρόδιτο και ιδιαίτερα στον Άνθρωπο (Ανώτερη μορφή θηλαστικού που παράγει πολιτισμό).

Το ερμαφρόδιτο εμφανίζεται, ως παρεκτροπή, είτε φυσικά ως μορφή ανώμαλης έκφανσης ζωής, είτε ως κοινωνική συμπεριφορά, με την μορφή κοινωνικής καταδίκης.

Στην περίπτωση του Ανθρώπου, θα λέγαμε ότι ο ερμαφροδιτισμός είναι μια παθολογική κατάσταση, αποτέλεσμα γονιδιακού λάθους της φύσης, των χαρακτηριστικών στοιχείων, που διαμορφώνουν τα φύλα. Γι’ αυτό, εμφανίζει αντιφατικά χαρακτηριστικά, αδιευκρίνιστα, απροσδιόριστα, αμφίρροπα, ασαφή και αόριστα. Είναι όμως πάντα, το λάθος αυτό, ανατάξιμο από την φύση, αφού αυτή δημιουργεί όντα χρήσιμα και όχι άχρηστα για την εξέλιξη και την διαιώνιση της τάξης της.

Όλα αυτά όμως, αλλάζουν ή πολλαπλασιάζονται όταν στο προσκήνιο μπαίνει το ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ιδιαίτερα δε όταν ο κύριος στόχος είναι, Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, όπου την παραγωγή πλούτου από τους πολλούς καρπώνεται μια ολιγάριθμη ομάδα. Ιστορικά αυτό έγινε και γίνεται μέσα από την ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ.

Η Γέννηση του τρίτου φύλου είναι η μήτρα της ενοχικής αντίληψης του Ανθρώπου προς τον Θεό.

Το ΑΟΡΑΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ, Θρησκευτικό, Πολιτικό, Οικονομικό, γνωρίζοντας την περιοδικότητα των κλιματικών αλλαγών, αποκρύπτει τη γνώση αυτή από τον Άνθρωπο, ακόμα δε και από πλευρές του Ιερατείου της Γνώσης, π.χ. (παύει να χρησιμοποιεί επιστήμονες, πουξεφεύγουν από την κυρίαρχη λογική τους, αν δεν μπορεί να τους εξαγοράσει και να τους οδηγήσει στη δική του σφαίρα επιρροής, ή, στην αφάνεια.)

Όταν πλησιάζει ο καιρός της κλιματικής αλλαγής, εισάγει στην πολιτεία την νομιμοποίηση της σεξουαλικής εκτροπής και από προσωποπαγές δικαίωμα στην σεξουαλικότητα του κάθε ατόμου, την πριμοδοτεί ως κοινωνικό πρότυπο, με θέσπιση αντίστοιχων νόμων. Όταν η κοινωνία υιοθετεί αυτόν τον τρόπο αντίληψης, τότε, εμφανίζεται μέσα από τις φυσικές καταστροφές, ‘Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΤΙΜΩΡΟΥ ΘΕΟΥ’, που τιμωρεί το Ανθρώπινο γένος γιατί αυτό λοξοδρόμησε. Βγαίνει λοιπόν στην επιφάνεια η ανάγκη τιμωρίας του λαού, που έχει εν τω μεταξύ, μετατραπεί σε όχλο, λόγω πλάνης και αμάθειας και αρχίζει το κυνηγητό των μαγισσών.

Τότε, δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και ούτε είναι πλέον in, το να είσαι ομοφυλόφιλος. Παίζεται δηλαδή, ένα παιχνίδι εξουσίας, με το σημερινό in, να είναι το αυριανό out, δύο μονάδες, που χρησιμοποιούνται σε μιά τεχνική συγκρουσιακή, διάσπασης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ως θεματική σκηνή του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ, ενώ ο καραγκιοζοπαίκτης που κινεί τα νήματα, παραμένει ΑΟΡΑΤΟΣ.

Στην περίοδο λοιπόν, των έντονων κλιματικών αλλαγών και των κοινωνικών αναταραχών, το Αόρατο Ιερατείο, παίρνει καύσιμα επιβίωσης και αναζωογώννησής του.

Η έννοια της τιμωρίας και της ενοχικής αντίληψης, ξεκινά από τους ίδιους τους θεράποντες Ιερείς των Ιερατείων. Στην Κρόνια Θρησκεία, οι Ιερείς ευνουχίζονται κόβοντας τα γεννητικά τους όργανα, ως θυσία και συμπεριφορά προς τον Κρόνο Θεό, που έκοψε τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού.

Αυτό, συνεχίζεται με διάφορες παραλλαγές ως τις μέρες μας.

Η αγαμία των ανώτατων Ιερέων, η περιτομή, η ομοφυλοφιλία, η ιδεολογικοποίηση του ηθικού εκπεσμού, η παράδοση στην χωρίς όρια απόλαυση των κατώτερων επιθυμιών (ροπών), η τυφλή στράτευση στις Βουλές των ισχυρών και των Ιερατείων (στοές) κλπ., είναι απαραίτητες μεταλλάξεις και μορφές συμπεριφοράς για την άνοδό τους στα κοσμικά και θρησκευτικά Ιερατεία εξουσίας, και όχι η εξυπνάδα, ή τα πνευματικά προσόντα τους.

Η τιμωρία των Θεών καταγράφεται ως συνεχές γεγονός στην Ελληνική Γραμματεία. Καταγράφεται στον Πλάτωνα (Τίμαιος), όπου ενώ οι Αθηναίοι νίκησαν τους Ατλάντιους, που είχαν παρεκτραπεί πολιτισμικά, η φυσική κλιματική καταστροφή το 8,600 π.χ., που εμφανίστηκε ως τιμωρία του Ανθρώπινου Γένους, από τον Δία (την κλιματική αλλαγή δηλαδή), εμπόδισε τις δυνάμεις της σκέψης και σοφίας, των Αθηναίων, να ολοκληρώσουν το απελευθερωτικό τους έργο.

Το ίδιο έγινε και με το μαρτύριο του Προμηθέα, όπως μας αποκαλύπτει ο Ησίοδος, ο οποίος γνώριζε την προέλευση του πυρός και την αποκάλυψε στο ανθρώπινο γένος, όμως τιμωρήθηκε γι’ αυτό, γιατί το φως, Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ και απαγορεύεται στον άνθρωπο να τα κατέχει.

Γι’ αυτό εξ’ άλλου, από το απελευθερωτικό πνευματικό έργο του ΑΙΣΧΥΛΟΥ, έμεινε στην κοινή γνώμη, μόνο το θεατρικό του έργο ‘ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ’, όπου υπάρχει η τιμωρία του, ενώ τα υπόλοιπα δύο (2) έργα της τριλογίας του, ‘ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ’ (το πρώτο) , και ‘ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΛΥΟΜΕΝΟΣ’ (το δεύτερο), εξαφανίστηκαν για να μην υπάρχει η ολοκληρωμένη Γνώση.

Τέλος, όπως αναλυτικά μας λέει και ο ποιητής Θ. Δάλμαρης, μέσα από τον ΜΥΘΟ – ΜΕΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΣΙΣΥΦΟΥ και τον γάμο τους, το ανθρώπινο είδος κατάφερε για κάποια χρονική περίοδο να απελευθερωθεί και να οικοδομήσει κοινωνία, έξω από τις ενοχικές δογματικές αντιλήψεις των Ιερατείων.

Η ανατροπή αυτής της κοινωνίας, έγινε αδήριτη ανάγκη για το κατεστημένο.

Γι’ αυτό, ο Άνθρωπος – Σίσυφος – Βασιλιάς της Κορίνθου, που έφθασε σ’ αυτό το σημείο, λοιδορείται ακόμα και σήμερα, με την διαιώνιση της τιμωρίας του, να κουβαλά το βράχο στο Βουνό και όταν αυτός φτάνει σε μία κορυφή, να ξανακυλά στο πάτο, η δε Μερόπη, Μούσα της Μόρφωσης (της Γνώσης, της Σοφίας, του Έρωτα, της Δημιουργίας και της Πραότητας), εξοστρακίζεται στην εξορία, αναμένοντας τους νέους Σίσυφους, που θα την αναζητήσουν. Αυτή την σπατάλη δυνάμεων, με τις άσκοπες αντιπαλότητες, μας λέει ευφυώς στον ορισμό του ‘περί έρωτος και πράους’ ο ποιητής, ότι η πραότητα θεραπεύει .

Φαντασθείτε τι άλματα, πνευματικά, νοητικά, κοινωνικά και συμπαντικά, θα έκανε το Ανθρώπινο είδος, αν η κοινωνική διχόνοια δεν ήταν στην ημερησία διάταξη των πραγμάτων και πόσο αναγκαίο είναι σήμερα, ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΗ, που μας οδηγεί το Αόρατο Ιερατείο με τα όπλα της παραπληροφόρησης, τη Βία και το χρήμα. Για πρώτη φορά όμως, οι πνευματικές δυνάμεις, έχουν ένα ολοκληρωμένο ορισμό για την έννοια του έρωτος.

Χάρις στην συνεισφορά του Θ. ΔΑΛΜΑΡΗ, αναδεικνύεται η δυναμική της πραότητας ως θεμελιώδες συστατικό στοιχείο της έννοιας του έρωτος και λειτουργώντας ως αντίρροπη δύναμη της διχόνοιας, αποκαθιστά την πολίντροπο αρμονία των αντιθέτων, που τόσο σοφά όρισε ο Ηράκλειτος.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Ο Θ. Δάλμαρης έγραψε ένα ΕΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ. Την είδε ως ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ.

Βοηθούμενος από την Ελληνική αντίληψη, έσκυψε στα κείμενα αυτής για να πιεί νερό από τις καθαρές πηγές της.

Το καθαρό νερό που πίνει, του δίνει και καθαρό ποιητικό Λόγο. Έχει βρει πλέον την περπατησιά του ως ποιητής.

Παρ’ όλο, που δεν φιλοδόξησε να γίνει ποιητής, παρήγαγε σημαντικό ποιητικό έργο.

Είναι φυσικό να υπάρχουν και ατέλειες, ή ασυμβατότητες με την καθιερωμένη τάξη.

Κυρίως δύο επισημάνσεις θα ήθελα να κάνω. Η πρώτη είναι ότι διακατέχεται από ποιητικό πλεονασμό. Δηλαδή, επανέρχεται στο ίδιο θέμα σε πολλά ποιήματα. Αυτό είναι φυσιολογικό. Όπως στα παιδιά όταν μαθαίνουν να λένε τις πρώτες τους λέξεις στη συνέχεια μιλούν ακατάπαυστα για να νοιώσουν τον ήχο και την μελωδικότητά τους, έτσι και οι ποιητές όταν κυριεύονται από νέες ιδέες, έχουν την τάση να γράφουν συνεχώς.

Αυτό συμβαίνει και σε μεγάλους ποιητές, όπως ο Μαγιακόφσκι, όταν ενθουσιάσθηκε με την Ρωσική επανάσταση του 1917. Στις αρχές έγραφε ακατάπαυστα, δημιουργώντας μάλιστα και το κίνημα της προλεταριακής κουλτούρας. Τα ποιήματα αυτά, δεν έφθασαν ποτέ στο ύψος των ποιητικών του αριστουργημάτων.

Τα ποιήματα όμως του Θ. Δάλμαρη, αναφέρονται σε ιδέες και έννοιες, των οποίων οι δυναμικές και οι συμπαντικές διαστάσεις τους, δεν περιορίζονται σε καθορισμένα όρια.

Είναι νοητά όντα, που ο καθένας, μέσα στο περιβάλλον του και το συνειδησιακό του πεδίο για τον κόσμο, τα βιώνει με το δικό του μοναδικό τρόπο. Ως εκ τούτου, κάθε συνιστώσα των ιδεών και των εννοιών που συνθέτουν το νοητικό και ποιητικό χώρο του παρόντος έργου, είναι ένα ανυσματικό μέγεθος απείρων ακόμα συνιστωσών.

Στα πλαίσια αυτής της αντίληψης, είναι φυσικό και αναγκαίο, ο ποιητής κάθε φορά που παρορμάται να αναδείξει μια διαφορετική διάστασή τους, να επιδιώκει διά της επανάληψης, μία νέα ακτινογράφησή τους. Αυτός ο ποιητικός πλεονασμός, είναι όμως η υπερβολή της λυρικότητας, σε βάρος της επικότητας και ο Θ. Δάλμαρης είναι πρωτίστως επικός ποιητής γιατί ανιχνεύει τα όρια της Ανθρώπινη Διάστασης (Ατομικό Είναι) με το Συμπαντικό Είναι.

Το δεύτερο σημείο, που πρέπει να έχει ένας ποιητής, που αποτελεί μεγάλη παγίδα γι’ αυτόν, είναι η ακριβολογία.

Παρέθεσα επίτηδες μια λεξιλογική ανάλυση ετυμολογικά μερικών ηρώων της Ιλιάδας για να δείξω, ότι η δουλειά του μεγάλου επικού ποιητή, είναι πάρα πολύ δύσκολη, γιατί πρέπει να ακριβολογεί, προκειμένου να στηριχθούν σ’ αυτόν οι επόμενες γενιές.

Έδειξα δε την διαφορά, τόσο στο έρος με όμικρον και το έρως με ωμέγα, όσο και στο Έκτορος με όμικρον και του Έκτωρος με ωμέγα και πως αλλάζει η εννοιολογική σημασία τους. Τέτοιες παρατηρήσεις υπάρχουν και για το παρόν έργο του Θ. Δάλμαρη, π.χ:

Ο στίχος: ‘Είσαι η Γοργώ του Βασιλιά και Σισύφου γυναίκα,’ είναι λανθασμένη, γιατί η Γοργώ είναι σύζυγος του Βασιλιά Λεωνίδα και η Μερόπη, είναι μία των Πλειάδων, Θεά και Μούσα της Γνώσης, της Σοφίας, του Έρωτα, της Δημιουργίας και της Πραότητας, Γυναίκα του Σισύφου.

Μολονότι στην ανά χείρας ποιητική συλλογή, έχει ήδη αλλάξει στον πάρα πάνω στίχο, το όνομα του Λεωνίδα, με το όνομα Σίσυφος, θεώρησα σκόπιμο να αφήσω την παρά πάνω επισήμανση ως έχει. Και τούτο, γιατί έτσι κεντρίζεται η προσοχή κάθε μελλοντικού κριτή αυτού του πρωτοποριακού έργου για βαθύτερη μελέτη και ουσιαστική και πολύπλευρη επισκόπησή του και γιατί στην επική ποίηση η ακριβολογία είναι το κύριο συστατικό στοιχείο της.

Πέρα όμως, των παρά πάνω, αντιλαμβάνομαι ότι: ο ποιητής εκφέρει νοηματικά τις φράσεις αυτές, ποιητική αδεία, σηματοδοτών το εύρος, την διασταλτικότητα και το βάθος του προνομίου της Γυναίκας να σμιλεύει όχι μόνο Ήρωες όπως ο Λεωνίδας, αλλά και Σοφούς, Θεανθρώπους και Θεούς.

θέλω όμως, να τονίσω την μεγάλη σημασία της ακριβολογίας για τις επερχόμενες γενεές.

Τόνισα στην αρχή για τον τρόπο που ο αναγνώστης πρέπει να προσεγγίσει το έργο του Θ. Δάλμαρη. Μετά την μερική ανάλυση του έργου του (γιατί είναι αδύνατο σε ένα κριτικό σημείωμα να ειπωθούν όλα), είναι αναγκαία η συνεύρεση και η παρώθηση των αναγνωστών, που έλκονται από το φιλοσοφικό περιεχόμενό του, σ’ ένα διάλογο.

Αυτόματα, προσδιόρισα με την κριτική μου, το ορόσημο του Χρόνου (πολικού Αστέρος – περιστροφή ανά 26000 χρόνια), ως χρονικό σημείο έναρξης ή και λήξης μιάς πιθανής ανθρωπογέννεσης.

Μέσα στο ποίημά του, η ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, στο ποίημά του ‘Η ΕΛΠΙΔΑ’, αλλά και σε άλλα ποιήματά του, ο ποιητής δείχνει τους μηχανισμούς της αποκωδικοποίησης της γνώσης.

Αυτή, όπως βλέπετε, είναι θέμα της προσωπικής αυτομόρφωσης, αφού κανένα Πανεπιστήμιο στο κόσμο δεν διδάσκει σε βάθος την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ.

Είναι ψέματα λένε και απορρίπτουν τις πηγές, που ο Άνθρωπος μπορεί να πιεί καθαρό νερό, όσο και αν η ΑΟΡΑΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ, απεργάζονται τον πνευματικό μας σκοταδισμό. Όλοι εμείς οι Έλληνες που μιλάμε την ελληνική Γλώσσα, έχουμε χρέος, να συμβάλλουμε σ’ αυτήν την Ελληνική πνευματική Αναγέννηση.

Ο Θ. Δάλμαρης είναι ένα τέτοιο πρότυπο αγωνιστή. Ξεκίνησε το 2010 στην έναρξη της ζοφερής εποχής των Μνημονίων, να διοργανώνει εκδηλώσεις αντίστασης και διαφώτισης. Σήμερα αυτός, εξελίχθηκε μέσα σε μία δεκαετία, σε έναν αυτόφωτο πνευματικό δημιουργό, σε ένα ΦΑΡΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΤΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, μορφώνοντας ο ίδιος τις επόμενες γενιές.

Ξεκίνησε ως Δάσκαλος- Καθηγητής Μαθηματικών, διέτρεξε περί τα 35 χρόνια της ζωής του ως επιχειρηματίας και συνεχίζει ως Δάσκαλος – οραματιστής, τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.

Εύγε του!!

Κων/νος Θ. Γκέκας (Φαίδων Ευπειθέας)