Ο περίτεχνος λόγος είναι πάντα γοητευτικός. Κι’ η ποίηση είναι περίτεχνη. Κι’ έτσι ένα έπος 424 στροφών σε ρέον ύφος δεν είναι ένα δημιούργημα που το προσπερνάς. Είναι μόνο ο όγκος του ποιήματος που το κάνει αξιοπρόσεκτο; Όχι! Το έργο του κ. Θεόδωρου Δάλμαρη δεν είναι τυχαίο.

Αν ο κ. Δάλμαρης είχε ως σκοπό τη Σολωμική μίμηση θα είχαμε πολλά να πούμε για να τον κατακεραυνώσουμε. Είτε διότι δεν προσηλώνεται στο τροχαίο μέτρο, είτε γιατί συχνά εγκαταλείπει την ομοιοκαταληξία των αρτίων στίχων της στροφής, είτε διότι η δραπέτευση από τον οκτασύλλαβο στίχο, προς χάρη του ύφους ή του νοήματος, χαλαρώνει το ρυθμό. Είναι, όμως, αυτά σοβαρά ψεγάδια; Και βέβαια όχι! Αν και το όχημα για την κατάκτηση του υψηλού λόγου είναι η μίμηση της απλής Μεγαλοπρέπειας του Σολωμικού φορμαλισμού, που δεν κατακτιέται εύκολα, το ποίημα φτάνει στο στόχο του!

Δίνει τα βαθύτερα φιλοσοφικά νοήματα με τα οποία κονταροχτυπιέται η διάνοια του Δάλμαρη για να κατακτήσει το νόημά του. Σε κύκλους όπως ο μυθικός Σίσυφος, ο μύθος το οποίου είναι ο τροχός της άρθρωσης του αφηγήματος του Δάλμαρη για να φτάσει κοντά στη Μερόπη του. Γιατί η Μερόπη του Δάλμαρη είναι η Ρέα-Κυβέλη Μερόπη. Η πανέμορφη Μαρίνα που συσσωματώνει τη Σοφία, την Ελευθερία και το κάλος που προέρχεται από το αγαθό.

Γύρω από τη Γυναίκα Μητέρα-Σύζυγος-Ερωμένη, η Σοφία-Πίστη-Αγάπη-Αλήθεια, άρα Ελευθερία, αυτή τη νεφελώδη μάταια αγάπη, περιστρέφεται ένα αφήγημα που δε στερείται ούτε λυρισμού, ούτε πάθους.

Είναι ένα διδακτικό έπος με σύμμετρη ανάπτυξη. Οριοθετεί κατ’ αρχή τη Μερόπη του, έπειτα αναφέρεται στο μαρτύριο που είναι συνέπεια της αποτυχίας του αγώνα για την αποτίναξη του τυράννου, δίνει μια ποιητική σύναξη της κοσμοθεωρίας του, αφηγείται, βλέποντάς τη με τα δικά του γυαλιά, την Ιστορία, φτάνει στο σήμερα, κάνει με πολύ εύστοχο τρόπο διαπιστώσεις για τη σημερινή κατάσταση. Και καλεί, ως λύση, για την αποτίναξη της σημερινής τυραννίας που αναιρεί τον άνθρωπο σε μια πνευματική, κυρίως, εξέγερση.

Και εδώ περιχαρακώνονται οι διάφορες αντιλήψεις του κόσμου. Η φιλοσοφική θεωρία του Δάλμαρη είναι η φυσιοκρατία. Στην φύση του ανθρώπου είναι η ελευθερία, εκ της ελευθέρας φύσεως πηγάζει η Αξία του Ανθρώπου που πρέπει να είναι πάντα σεβαστή.

Η φυσιοκρατική αυτή ιδεαλιστική σύλληψη έχει εξήγηση από τον ποιητή, στον Συμπαντικό Χρονισμό που δημιούργησε το τόσο ωραίο σπίτι της Μερόπης, την Ελλάδα. Το φως το γαλάζιο. Αυτή την ωραία εικόνα που μας μαγεύει. Αυτή η χώρα που γεννά ανήσυχα, δημιουργικά πνεύματα όπως ο Σίσυφος, που περιμένουν ένα Προμηθέα για να τους μεταδώσει μια κωδικοποιημένη γνώση και μια Μερόπη για να έχει η ζωή ένα νόημα και να σε προκαλεί να δημιουργήσεις. Όλα γίνονται για την ηδονή που σου δίνει η ικανοποίηση της Μερόπης.

Σε αυτό το σημείο της επικής αφήγησης, προκύπτει μέσω του Συμπαντικού Χρονισμού η Αιώνια Μεσογειακή Τριάδα, όπου Όσιρις είναι ο Προμηθέας, Ίσιδα η Μερόπη, και Ώρος ο Σίσυφος, γιος και εραστής. Ο Έλληνας Λόγος και άνθρωπος.

Το σχήμα αυτό είναι ένας ρομαντικός, φυσιολατρικός ιδεαλισμός. Και ως φιλοσοφία αυτοαναιρείται. Έχει τις ίδιες κερκόπορτες που άνοιξαν στους αδυσώπητους Τιμωρούς Δυνάστες Θεούς και ο Σίσυφος και ο Προμηθέας.

Διότι σε αυτό το σχήμα όπου η ιδέα κινεί τον κόσμο, ο Τύραννος Δίας είναι νομοτέλεια. Γιατί η Θεότητα, ακόμη και αν είναι κακιά, είναι μια από τα πάνω δύναμη που ακόμη και αν δεν καθορίζει το Αγαθό καθορίζει το μηχανισμό μιας ιδέας, ή του Αγαθού.

Αυτός είναι και ο Λόγος που ο ιδεαλισμός δεν καταλήγει σε μια ριζοσπαστική πρόταση για την αλλαγή του κόσμου και την καταβαράθρωση του Δία σαν Πατέρα-Δυνάστη στα Τάρταρα της Ιστορίας.

Η Ιστορία δεν αλλάζει με θαύματα, αποκαλύψεις και Αναστάσεις (του Ώρου, ή Χριστού, ή Διονύσου), αλλάζει με επαναστάσεις. Σεβαστό το μαρτύριο του Σίσυφου και του Προμηθέα, αλλά ο σκλάβος που πολέμησε για να σπάσει τα δεσμά του ήταν ο Σπάρτακος, χωρίς απώτερα εφόδια αλλά κινούμενος από το νόημα της ύπαρξης, την Ύλη.

Γιατί είναι πανέμορφη η Μερόπη-Ελευθερία, αλλά για να μας φαντασιώνει. Γιατί στον κόσμο τούτο οι Σπάρτακοι γεννιούνται από την Ανάγκη και παντρεύονται την Οργή. Και μόνο έτσι αλλάζει, ο κόσμος. Με τη Βία, τη μαμή της Ιστορία.

Μήπως έτσι δεν επικράτησε και ο Πατροκτόνος Δίας; Με την επανάσταση τον ευνουχισμό και τον αναγκαστικό θάνατο του προηγούμενου Δυνάστη Κρόνου;
Όπως ο σύγχρονος ιμπεριαλιστής επικράτησε σκοτώνοντας και ευνουχίζοντας το βιομηχανικό πιο παλιά ο Βιομήχανος το φεουδάρχη.

Καλές είναι λοιπόν και οι ανώτερες αξίες, γιατί χωρίς αυτές η επανάσταση του Σπάρτακου θα είναι ένας καταστροφικός ατομιστικός μηδενισμός, αλλά αυτές καλό θα είναι ως φορτίο να μη τα βάζουμε μπροστά από τα άλογα που μεταφέρουν το όραμα κατά τον αγώνα της εξελίξεως. Την Ανάγκη, τη μεγάλη Θεά και την Οργή.

Κι έτσι αποφεύγουμε και τα ξεστρατίσματα, όπως εκείνο του ιδεαλιστικού εθνικισμού που αρθρώνεται μεν ως ολόδροσο τραγούδι στον Προμηθέα Έλληνα Άνθρωπο, αλλά γίνεται και η Ανοπαία Ατραπός για να τον χτυπήσει πισώπλατα ο καταχθόνιος Δίας!

Ο Δίας θα μας κουνάει το δόλωμα του εθνικισμού για να μη γίνουμε Σπάρτακοι.
Και αυτό λοιπόν το αδιέξοδο φαίνεται στην αυταπάτη της Τελευταίας Στροφής. Η προσπάθεια αποσκοπεί στην αποτροπή (όχι την πατροκτονία) όπου με το γκρέμισμα του γεφυριού θα σταματήσει η προέλαση του θηρίου, και θα επανέλθουμε στην συμπαντική κανονικότητα που όμως θα την ορίζει Φεύ, ο Δίας, ο οποίος θα φτιάχνει συνεχώς με τα τεράστια κεφάλαιά του ποτέ Μινώταυρους Ναζί και πότε πονηρούς Γιούνγκερ, τεχνοκράτες σαν τον βδελυρό Ερμή.

Εγώ το τέλος του ποιήματος θα το προσδιόριζα με τις στροφές 404, 423, 403, 422. Γιατί σε πρώτη φάση έχει νόημα ο αγώνας.

Παρ’ όλα αυτά θα το αγόραζα το βιβλίο και θα σύστηνα στον αναγνώστη να το διαβάσει. Γιατί και το ωραίο ύφος, ο πλούτος των λέξεων και των ιδεών που τόσο κόπιασε ο φιλόπονος δημιουργός του για να το μεταφέρει στο χαρτί, είναι μια θεραπεία της ψυχής. Είναι, ακόμα, και αντιρρητικά όπως φαίνεται και από το φλύαρο τούτο σημείωμα, μια αφορμή για σκέψη και προβληματισμό. Είναι μια υφολογική άσκηση προς το ωραίο.
Είναι μια φιλόκαλη προσπάθεια.

Κλείνω ελπίζοντας κάποτε να μπορέσω να γράψω κάτι τόσο όμορφο, περικλείοντας τον ύμνο στην Οργή και στην ανάγκη.
Έναν Οδηγητή ή μια Διεθνή.

Μέχρι τότε προτείνω, μη έχοντας βέβαια το θράσος να πείσω ούτε τον κ. Θ. Δάλμαρη ούτε τον αναγνώστη του, να μη τέρπονται από τη Μερόπη.

Όσο και αν θαυμάζουμε τα άψογα παρφουμαρισμένα μοντέλα με την αψεγάδιαστη ομορφιά, την ζωή και την απόλαυση μας τη δίνουν απλόχερα οι σύντροφοί μας που με τη ρυτίδα, την κυτταρίτιδα η την στραβούτσικη φατσούλα, μας οδηγούν να κατακτήσουμε και να αλλάξουμε την καθημερινότητα όπως η Οργή και η Ανάγκη.

Είναι συγκινητικό και ευχάριστο, να συνειδητοποιείς, μέσα από την λογοτεχνική και καλλιτεχνική δημιουργία του, την εκρηκτική προέκταση της προσωπικότητας, ενός από τους πιο στενούς φίλους σου.

Αυτή την συνειδητοποίηση την νοιώθω για τρίτη φορά, στο πρόσωπο, του Θεόδωρου Δάλμαρη.

Σε μία ηλικία ώριμη πλέον, ο αγαπητός Θεόδωρος Δάλμαρης, αξιοποιεί τις γνώσεις του, της εμπειρίες του περί την πολιτική, την εκπαιδευτική και επιχειρηματική και το ισχυρό υπόβαθρό του περί τις θετικές επιστήμες, παρουσιάζοντας, το τρίτο πρωτοπόρο έργο του: ΤΙΣ ΩΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Το έργο αυτό, προβλέπω ότι θα αποτελέσει την εναρκτήρια πρόσκληση για συζήτηση που θα επαναφέρει αρχαία κείμενα για μελέτη, τις παρακαταθήκες δηλαδη, που μας άφησαν οι μέγιστοι ποιητές και φιλόσοφοι της Αρχαιότητας, όπως: ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Πυθαγόρας, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, κλπ.

Είμαι επίσης βέβαιο,ς ότι το έργο αυτό, θα καταλάβει τη θέση του επόμενου κρίκου στην αλυσίδα, των ΥΜΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, που συνέθεσαν οι νεότεροι μεγάλοι ποιητές μας: ο Ρήγας Φεραίος με τον Θούριόν του στην Ελευθερία, ο Αδαμάντιος Κοραής με το Πατριωτικό του εμβατήριο στην Ελευθερία, ο Διονύσιος Σολωμός με τον ΥΜΝΟΝ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και οι σύγχρονοι ποιητές μας: Κώστας Καρυωτάκης με το ΑΓΑΛΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Οδυσσέας Ελύτης κ.α.
Οι παραπάνω μέγιστοι και ανεπανάληπτοι ποιητές μας, ήρθαν στον ώριμο χρόνο, να ξυπνήσουν με τους στίχους τους το Γένος και ν’ ανάψουν την άσβεστη πλέον φωτιά της Ελευθερίας, στις καρδιές των Ελλήνων.
Βίωσαν τους εθνικοαπελευθερωτικούς Αγώνες και περιέγραψε ο καθένας, ως πολεμικός ανταποκριτής, τα γεννόμενα και την πίστην στην Ελευθερίαν, που συναθροιζόμενοι ανά τους αιώνες στην κόψη του σπαθιού την τρομερή, αναμένουν την κρίσιμη συμπύκνωση, που οι αγώνες των γενεών συσσωρεύουν μέχρις την εκτόνωσή της και την απελευθέρωση του σκλαβωμένου Γένους.

Ο Θεόδωρος Δάλμαρης, ίσως για πρώτη φορά, στον ώριμον χρόνον, όπως και οι προηγούμενοι μεγάλοι ποιητές μας, παρορμόμενος από την βεβαιότητά του, όπως εκείνος γράφει, ότι η Πατρίδα μας ζει τον απόλυτον κίνδυνο αφανισμού της, επιχειρεί να παρέμβει, προφητεύοντας, ότι η Ελλάδα, ο Ελληνικός Λόγος και το Ελληνικό Έθνος, θα επιτύχουν και πάλι την υπέρβασή τους, πάνω από τις λεγεώνες, διαγράφοντας την νέα πορεία τους, προς την αιωνιότητα.
Είναι διάχυτη σε όλα τα τετράστιχα, της ΩΔΗΣ του στην Ελευθερία και στην Ελλάδα ότι οι έννοιες της Ελευθερίας και της Ελλάδας, είναι Αξίες εγγύτατες, τουλάχιστον συγγενείς και στις απώτατες διαστάσεις τους, ταυτόσημες και αλληλένδετες,
Ότι, η πνευματική Έλλάδα, ο Έλλην Άνθρωπος και το Ελληνικό ιδεώδες, είναι ως διαχρονικές ανθρωποκεντρικές και Συμπαντικές οντότητες, Αθάνατες και επομένως αήττητες. Εμπεριέχουν ως κυρίαρχο δομικό τους στοιχείο, την έννοια της Ελευθερίας, υπέρ της συνειδητοποίησης της οποίας κατατείνουν, μέσω της Γνώσης, όλοι οι Άνθρωποι.
Ως τέτοια η Ελλάδα και ως μοναδικός φορέας, από την Αυγή του Ανθρώπου, του Οικουμενικού κοσμοσυστήματος, είναι ένα συμπαντικό ον, που γεννιέται μέσα από ένα πολυχιλιετή τοκετό, σαν ο μηχανισμός και η προσφορά της άπειρης νόησης στον Κόσμον. Είναι το όχημα της επίτευξής του Θείου Σχεδίου.
Δεν είναι επομένως δυνατόν, να τεθεί η ύπαρξη του Ελληνικού Όντος, εν αμφιβόλω. Τότε, θα αναιρείτο η αναγκαιότητα ύπαρξης του Κόσμου μας. Αυτά υποστηρίζει στις ΩΔΕΣ του, ο Θεόδ. Δάλμαρης.
Η προσέγγιση αυτή είναι συγκλονιστική.
Δεν είναι βγαλμένη από το πουθενά. Αποτελεί κυρίαρχη πίστη όλων των μεγάλων Ελλήνων διανοητών και φιλοσόφων της Αρχαιότητος.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ την εξέφρασε με τους παρακάτω απλούς στίχους:
‘Ο Κόσμος είναι η Ελλάδα, που διαστέλλεται. Η Ελλάδα είναι ο Κόσμος που συστέλλεται.’
Ενώ ο Πλάτωνας την εξέφρασε στον Τίμαιο 40β με τους στίχους:
‘Απόγονοι των Θεών και παιδιά των Θεών, ονομάζονται οι Έλληνες.’
Αυτό το μήνυμα επιχειρεί ο ποιητής να εκπέμψει, προς κάθε Έλληνα και πολίτη της Γης, με τις, ΩΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ότι δηλαδή, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Ότι, καμία ζωώδης ισχύς, δεν θα καταφέρει να αφανίσει αυτή την Θεϊκή Οντότητα.
Ενώ, ο Θεμιστοκλής επρόταξε στα στίφη των Περσών, τα ξύλινα τοίχη, η σύγχρονή Ελλάδα και ο Κόσμος, καλείται να προτάξει στην βαρβαρότητα και την ζωώδη ισχύ της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, την ψυχή του Λεωνίδα, το Ελληνικό ιδεώδες, την αήττητη Ελληνική πρόταση, που συναθροιζόμενη στην κόψη του σπαθιού την τρομερή και συμπυκνούμενη πέραν των ορίων της, θα εκραγεί και θα εκτινάξει το όχημα της Ανθρώπινης ιστορίας σε ανώτερα επίπεδα.

Η εκπληκτική στιχουργηματική ευχέρεια του Θεόδωρου Δάλμαρη αναμφιβόλως ανεβάζει τον αναγνώστη σε σφαίρες ιδανικές, σ’ αυτές που πλάθουν ανθρώπινες καρδιές, έτσι, που να μπορούν να νοιώθουν το βασικό στοιχείο που κάνει την ζωή αληθινή αφού μέσα από τους στίχους εκπορεύεται η γνησιότητα της φωνής του που είναι κραυγή αγωνίας, διαμαρτυρίας και μάχης κατά της βαρβαρότητας.
Μέσα από τους στίχους του αφήνεται να μιλήσει η καρδιά και το βιώματα που είναι τα γνησιότερα στοιχεία που ενέχουν πάντοτε κάτι το ακτινοβόλο. Με τους συναισθηματικά φορτισμένους στίχους του αποδίδει ποιητικά την επίγνωση της ματαιότητας αλλά και τον έμφυτον Αγώνα του ανθρώπου που δεν συναινεί στον μηδενισμό. Τα στερεά σχήματα του ποιητικού του λόγου, η σωστή δηλαδή χρήση των λέξεων και των νοημάτων, οδηγούν τον αναγνώστη στην συνειδησιακή λειτουργία της απόλυτης έκφρασης και την καταξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το πνευματικό δημιούργημα του Θεόδωρου Δάλμαρη δεν είναι «στιχούργημα», είναι ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα, είναι ένα εγερτήριο σάλπισμα προς την ανθρωπότητα, είναι μιά Ωδή συλλογικού στοχασμού καταδεικνύοντας τον εχθρό του ανθρώπου που καταστρέφοντας βωμούς και εστίες θέτει ως μέτρο το χρήμα και όχι τον άνθρωπο και ως νέος Μινώταυρος απαιτεί ανθρωποθυσίες σε μία προσπάθεια φυλετικής κάθαρσης και σκλαβοποίησης του ανθρωπίνου γένους.
Προσεγγίζοντας τον Τιτάνιο αγώνα του Θεόδωρου κατά της Νέας Τάξης Πραγμάτων, σε μια εποχή όπου η λεγόμενη Παγκόσμια αλλά και η Ελληνική «πνευματική» τάξη σιωπούν συνωμοτικά, το έργο του, αποκτά συμπαντικές διαστάσεις, ενώ παράλληλα γράφει την σύγχρονη ιστορία και οδηγεί την ανθρωπότητα στην ολύμπια αποστολική της πορεία.
Ο Εωσφόρος είναι παρών, είναι παντού, είναι πανίσχυρος αλλά όχι ανίκητος. Ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει γνώση γιατί του την στέρησαν, τον φόβισαν και έγινε δούλος του Μαμωνά. Μια ένωση όμως μέσα από την γνώση, την ηθική, την αγάπη και την πίστη, όχι στους ιδιωτικούς αλλά στον ΕΝΑ Θεό, μπορεί να ανατρέψει το ακατόρθωτο σε εφικτό, κατά την ευαγγελική ρήση: «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστί παρά τω Θεώ.»
Η Ωδή προς την Ελευθερία θα πρέπει να γίνει ο Οικουμενικός Ύμνος της ενωμένης ανθρωπότητος που εντέλλεται να στείλει το μήνυμα της ελευθερίας και της αγάπης για να ξυπνήσουν οι ναρκωμένες συνειδήσεις και να δουν την αλήθεια και το φως το ζωοποιό.
Ιχνηλατώντας τον συγγραφικό Μαραθώνιο του Θεόδωρου Δάλμαρη, που ως νέος Σίσυφος έχοντας τη Μερόπη του που τον εμπνέει, τον στηρίζει, τον κάνει ατρόμητο μαχητή και ελεύθερο, διαπιστώνω ότι ο Θεόδωρος συνεχίζει ακάθεκτος το μεγάλο του έργο για μια Ελλάδα Ελεύθερη, για μία οικουμένη γεμάτη αγάπη, στόχος και όραμα των οποίων αποτελεί η ανθρώπινη ελευθερία και η μετουσίωση του ανθρώπου στο να πλησιάσει το υπέρτατο Όν!!
Αγαπητέ Θεόδωρε,
Σ’ ευχαριστώ θερμά για την ευγενική προσφορά του πνευματικού σου κόπου. Σε συγχαίρω και σ’ ευχαριστώ για τη χαρά που μου έδωσες με το γεμάτο ωραίες εικόνες, τις πρωτοποριακές σκέψεις σου και την θαυμάσια μορφή του πνευματικού σου δημιουργήματος.