Αστείρευτη  πηγή  ζωής, που τα σκοτάδια  φέγγεις,
που μ’  οδηγείς στα  δύσβατα, σ’ απάνεμο  λιμάνι,
που τα  δεσμά μου  έσπασες και μ’ ούδωσες  φτερά,
για να  πετώ στις  κορυφές κ’ ακόμα πιο  ψηλά.

Να  φτιάξω σκάλα ν’ ανεβώ, στου   Ουρανού το θόλο,
να  κόβω Αστέρια λαμπερά, να ρίχνω στην ποδιά σου,
ν’ ανοίξεις  τον παράδεισο, που έχεις   κλειδωμένο.
Να γίνω εγώ Δεσπότης του, φύλακας κι’ Αγγελός του.

Να μετρηθώ με το   Θεό, να σπάσω τα δεσμά μου,
να γίνω  Ελεύθερος  Αητός, Δημιουργός και Πλάστης,
να  μεταγγίσω την Ορμή, το  Είναι το δικό μου,
στον κύκλο τον Αιώνιο, με την  δική σου Χάρη.

Που κάνει τους   αντίπαλους, κεριά  φωτοβολούντα,
και την κραυγή του  πόλεμου, την  κάνει  πόθο μάχης,
πνοή   Θεού,   στροβίλισμα,  Αγάπη στη  Ζωή,
μπαλκόνι για  αγνάντεμα, του  κόσμου τη  μαγεία.

Είσαι   το νέκταρ των  Θεών, μιά Θεία  Οπτασία.
Δυό  πεπρωμένων  αντάμωμα, Αγλάϊσμα, Αγγέλων,
δύο  ανθρώπων  πούχουνε, τον κωδικό  του άλλου,
που η   μοίρα  σπρώχνει να  βρεθούν, να ταυτιστούν σε ένα.

_______________________________________________________________________
Θεά του Έρωτα Αφροδίτη. Το ανθρώπινο γένος το κυβερνά το
άφθαρτό σου κράτος.
Ευριπίδης